Archief van
Auteur: Sander

Plomodiern met vrienden

Plomodiern met vrienden

Na een aantal uren rijden kwamen we aan bij het huis waar we 7 nachten blijven samen met Glenn, Laura, Amélie en Elise. Adriaan wist van niets en moest even ontdooien, maar de kinderen hebben zich tijdens deze 7 dagen ongelofelijk goed geamuseerd. Wat deden we allemaal?

  • Wandelen aan de zee
  • Wandelen in een mooi bos (dat plots steil omhoog ging tot grote vreugde van Glenn en ikzelf)
  • Wandeling Cap de la Chèvre
  • Watergevecht 1, 2, 3, …
  • Show 1, 2, 3, …
  • Markt bezoeken
  • Zwemmen in de zee!
  • Zandkastelen bouwen
  • Aquarium bezoeken
Wandeling en een Pizza!

Wandeling en een Pizza!

Op deze dag deden we niet veel. Dit verblijf was een echt rustverblijf. Spelen in de tuin, lekker eten, de was doen, met de hondjes spelen, … Gezellig samen zijn dus! We deden een korte wandeling en daarna gingen we pizza eten in het dorpje. Tijdens een vakantie moet dat niet meer zijn!

Wandeling

Festyland! (en een rust/was dagje)

Festyland! (en een rust/was dagje)

Gisteren verlieten we ons huisje in Bayeux en vertrokken we naar Barenton. Deze keer was het een korte rit van ongeveer twee uren dus besloten we om nog iets te bezoeken. Het weerbericht voorspelde wisselvallig weer, maar met goeie moed reden we naar het attractiepark Festyland. Wat bleek dat een schot in de roos te zijn. Adriaan was ongelofelijk in zijn nopjes en danste samen met mama het park binnen.

Er was een draaimolen, auto’s om mee te rijden, bootjes om mee te varen, kikkertjes die omhoog springen, een dinosaurspark, een grote glijbaan in bootjes, … Perfect voor een driejarige kleuter (en een enthousiaste mama!). We zaten heel even in een stevige stortbui, maar na een halfuurtje was dat ook alweer gedaan. We bleven er een hele dag en vertrokken iets te laat naar ons tweede verblijf. De rit verliep goed tot we ontdekten dat we een beetje verkeerd reden en natuurlijk begonnen Adriaan en Aiko op het einde toch wat te huilen. Iedereen is een beetje moe. We kookten vlug wat pasta en daarna gingen we slapen.

Vandaag doen we het rustig aan en dat begon al bij het opstaan. Adriaan sliep tot 7 uur en Aiko (met mama) een beetje langer. We kookten eitjes (vers van de kippen op het domein!), staken twee wasmachines in, gingen goedendag zeggen tegen de schapen, de kippen en de poes (die heel graag geaaid wordt). De uitbaatster heeft twee speelse honden die heel goed overeenkomen met Adriaan. Samen liepen ze achter elkaar aan. Adriaan mocht heel vaak een bal gooien. Iedereen blij. Na de middag vetrokken we om nog een kleine wandeling te doen naar de watervallen in de buurt. Adriaan liep voorop met zijn schild en zwaard. Hij versloeg alle monsters zodat wij veilig konden door stappen. Aiko zat bij mij in de nek en vond het geweldig (maar vermoeiend).

Wandeling:

Utah Beach

Utah Beach

Vandaag doen we het rustig aan. Mama en Aiko slapen uit. Papa en Adriaan gaan naar de bakker. Toch nadat we voor de duizendste keer probeerde om Adriaan bij ons in bed nog te laten slapen. Dat gaat dan zo: Gaan we nog slapen – ja! 1 minuut later Gaan we boeven spelen? Springt op iedereen. Het is nog steeds ongelofelijk warm dus we gaan opnieuw naar het strand. Deze keer naar Utah Beach. We komen daar rond de middag toe en dankzij de slimme mama besluiten we om eerst te eten. Waarom slim? Omdat het daar na een halfuur volledig vol zat EN omdat we daar de lekkerste mosselen sinds eeuwen aten.

Met Adriaan loop je eigenlijk door het museum, maar toch was het boeiend. Het grote vliegtuig, de vele ‘schietkanonnen’, de boten en de voertuigen hielden hem toch even bezig. Later komen we nog eens terug als de kindjes wat ouder zijn voor een echt educatief momentje. We eindigden zoals gisteren namelijk in de zee. Het begon echter te donderen en lichtjes te regenen dus lang zijn we niet gebleven. Aiko en Adriaan waren ook allebei moe na 3 intensieve dagen. Morgen verlaten we ons eerste huisje en reiden we dieper Normandië in.

Normandië met twee kindjes

Normandië met twee kindjes

Gisteren vertrokken we op zomervakantie. Voor de eerste keer met twee kindjes. Iline plande de reis zodat we maximaal 6 uur zouden rijden. In de hoop dat we niet teveel huilende kinderen in de auto hebben (waaronder ikzelf). Het is ook de eerste keer dat we met onze elektrische wagen op reis gaan (dus extra spannend!).

De rit begint goed met Adriaan die overgeeft na ongeveer één uur rijden. We kunnen hem moeilijk iets kwalijk nemen aangezien hij EN amper ontbeet EN als kanootje een tekenbord kreeg waardoor hij dus niet vooruit keek… Verse kleren en wat drinken later vertrokken we opnieuw na onze valse start.

Op de middag kwamen we aan in Dieppe waar we wat rond wandelde en iets kleins aten. Note to self: na 14 uur sluiten alle restaurant. We vertrokken opnieuw om nog een dikke twee uur te rijden. Adriaan, Aiko en mama lagen in slaap. Wat kon er nog mis gaan? Te vroeg gejuicht want vlak voor de eindbestemming gingen zowel Aiko als Adriaan in crisis met heel veel wenen als resultaat. Op onze tanden bijten was de enige optie. Eenmaal we op onze bestemming waren kalmeerde iedereen (ook de ouders).

Aangezien het vandaag 39 graden zou worden, vertrokken we naar Cabourg om aan de zee verkoeling te zoeken. Dat bleek de goeie keuze te zijn! Adriaan amuseerde zich te pletter in het water en Aiko verkende heel het strandlaken. Het was veel te warm om ook maar iets anders te doen dus bleven we daar een hele dag rond hangen.

Spaycific Zoo & de terugrit

Spaycific Zoo & de terugrit

Na een goeie nachtrust besloten we om onze traditie verder te zetten namelijk een dierentuin bezoeken! Wij deden dit de voorbije jaren reeds in Zweden, Frankrijk, … Dus nadat Adriaan zijn groentenpap at (ja je leest het goed, hij at zijn groetenpap!), vertrokken we richting de spaycific zoo. Het was al wat later aangezien ik nog 19km was gaan lopen en Iline met Adriaan in bad stak. Reizen met een baby is toch helemaal anders dan voorheen.

Lees Meer Lees Meer

Le Mans & Abdij Sint-Pieter

Le Mans & Abdij Sint-Pieter

Gisteren stond Le Mans op de agenda. Een stad met een oud centrum. We vertrokken terug tegen de middag en kwamen daar rond één uur aan. Om dan te ontdekken dat de stad bestaat uit kasseien en in de hoogte ligt (dat kasseien gedeelte hadden we eigenlijk wel kunnen raden). Met Adriaan in de buggy begonnen we naar boven te stappen. We moesten wel nog even zoeken naar een weg dat niet uit trappen bestaat, maar uiteindelijk geraakten we er. We ploften ons neer en vroegen iets om te drinken. We kregen direct de mededeling dat de keuken gesloten was. De drankjes lieten ook even op zich duren dus eigenlijk waren we blij dat we daar niet konden eten.

Lees Meer Lees Meer

Chateaux de lude & Wandelen

Chateaux de lude & Wandelen

Gisteren ochtend ging ik vlug eens gaan lopen nadat ik Adriaan ververste en een melkje gaf. Daarna legde ik hem bij Iline. 12 km later kwam ik thuis in een nog donker huisje met een slapende baby en een slapende mama. Ik nam vlug een bad voordat ze wakker werden. Het werd dus terug een trage start, maar daarvoor zijn we hier! Adriaan at zijn groentenpap niet echt graag dus morgen proberen we eens prei in plaats van aubergines. Wie weet!

Lees Meer Lees Meer

Frankrijk!

Frankrijk!

Voor Iline is het eindelijk terug verlof. Vrijdagnamiddag verzamelden we al onze spullen (en amai dat zijn er veel), maakten we onze valies om al het gerief mooi aan de voordeur te zetten. Op die manier konden we zaterdag snel de auto inladen en vertrekken. Met een klein hartje vertrokken we zaterdag met een wakkere Adriaan. Hoe zou hij reageren op zo een lange rit (6 uur!).

Adriaan en zijn nieuwe autostoel

Lees Meer Lees Meer

Eerste marathon

Eerste marathon

Gisteren was het zo ver. Mijn eerste marathon! 4 jaar geleden gestart met sporadisch te lopen, vorig jaar een halve marathon en dan dit jaar de marathon van Gent. Het was een zeer koude dag (met ijs op het parcour) en een ijzige wind. De start werd een uur uitgesteld door problemen met vrachtwagens en seingevers. Iedereen terug naar binnen om op te warmen om dan terug naar buiten te gaan de ijzige wind tegemoet. Gelukkig liep ik niet alleen, maar samen met Thomas. Hij moest hem wel wat inhouden voor mij, maar de eerste 25km liepen we gezellig samen. Het was zwaarder voor mij dan tijdens de voorbereidingen (shock van de kou tegenover de warme nazomer?). Thomas had er geen last van en mocht van mij vertrekken toen ik merkte dat hij zich teveel moest inhouden.

De supporters waren ook van de partij. Luce, Edith, Sarah, Evert, mijn mama en natuurlijk Iline. Het deed deugd om hen af en toe verkleumd te zien staan zwaaien/springen terwijl ik voorbij liep. Het zwaarste stuk begon vanaf 30-35. Toen dacht ik echt elke 500meter van “het lukt niet meer”, maar mijn benen bleven doen wat ze moesten doen en deden gewoon hun ding namelijk “lopen”. Bord 35 zag ik passeren, dan 36 dan 37 dan zag ik Iline en mijn mama aan bord 38 en bij bord 40 dacht ik echt van “ik ben er bijna!”. Natuurlijk viel ik nog de laatste km over een boomstronk, maar mijn lichaam veerde gewoon terug recht en begon weer te lopen. Bizar hoe je die laatste kilometers meemaakt… Om dan uiteindelijk toe te komen in de sporthal en bijna dood te gaan nadat je de finish passeerde. Gelukkig was het lekker warm binnen.