Deze ochtend nemen we met spijt in het hart afscheid van onze B&B in Dolgellau. Wat een fantastische plek om te verblijven! Na alweer een luxueus ontbijt rijden we richting de Llechwedd Slate Caverns voor onze laatste stop in Noord Wales.
Vandaag is er veel regen voorspeld. En inderdaad, wanneer we opstaan is de lucht grijs en nat. Het zicht op de berg vanuit onze kamer is daarom wel niet minder mooi dus heel erg vinden we het niet!
Vandaag wordt een full option dag! We gaan een beetje snoepen van vanalles…
We beginnen met “A Bay to Remember”. De reservatie lag vast voor 7u, vroeg opstaan dus want het is nog even rijden. Gelukkig verblijven we bij een flexibele gastvrouw die het niet erg vindt dat we het ontbijt na de tour nemen en onze kamer iets langer gaan gebruiken. Op naar Cardigan dus voor de boottocht.
Om ervoor te zorgen dat we niet al ons kruid zouden verschieten op 2 dagen, beslissen we om vandaag de kastelen in de streek te verkennen. Er zijn er 641 in totaal, dus keuze genoeg. Net iets zuidelijker dan ons verblijf ligt het grootste van Wales. Je kan maar beter de lat hoog leggen van in het begin, dus besluiten we naar Caerphilly Castle te trekken.
Wat zullen we doen vandaag? Zoveel mogelijkheden! Maar het wordt al snel duidelijk dat we allebei zo snel mogelijk die stapschoenen aan willen trekken en één van de vele luswandelingen uit onze nieuwe gidsen willen uitproberen.
De eerste nacht in Jordanië zit er ook al weer op. Het was een korte en verrassend koude, gezien het late uur van aankomst gisteren en de airco die vast stond op 18°C. Ook al zijn we gewoon te slapen in een ijskoude kamer, we zijn niet gewoon dat het deken niet aangepast is hieraan. We vroegen dan ook vriendelijk aan de housekeeping hoe we de airco konden bijsturen. Na wat geduw en nog wat harder geduw op de knopjes bleek de plom soelaas te brengen 🙂 Nu staat hij volledig af…
Sander had even genoeg van het wandelen en er was opnieuw wat onweer voorspeld, waardoor we besloten naar Puy-en-Velay te trekken, niet zo ver van ons verblijf en net in de Haute-Loire.
Het was zeer druk bij aankomst in de stad, want er was markt en er bleek een soort ‘folklore’ congres te zijn in de stad, want her en der waren er kleine optredens van folkgroepen van over de hele wereld. Na een beetje gelukt met het vinden van parking, trokken we de stad in door de gezellige (maar drukke) bedoening, met als doel de kathedraal. Een flinke klim bracht ons bij het speciaal exemplaar, waar je via grote trappen stijl omhoog uitkomt in het midden van de kathedraal. We konden het verder klimmen toch niet laten en stapten de trappen verder op richting de Notre Dame de France; een standbeeld hoog op een heuvel achter de kathedraal met een prachtig uitzicht. Ook het klooster lieten we niet links liggen. …
Na een lekker frisse nacht in onze yurt, is het wat moeilijk om afscheid te nemen van de Ardèche en beslissen we de dag nog te blijven. Onze nieuwsgierigheid was te groot om de ‘overgeslagen’ activiteiten zomaar achter ons te laten. We hadden namelijk een deel van de laatste wandeling niet gedaan, gezien te zwaar voor ezels, en ook het Château des Roure in Labastide de Virac was overgeslagen (ondanks we er al 2x gepasseerd waren) gezien de ezels niet alleen gelaten mochten worden. We besloten dit dus te combineren als afscheid van de Gorge de l’Ardèche.
De wandeling rond Saleyron, vertrekkende in Labastide, beloofde een prachtig uitzicht op de Pont d’Arc. De klim was wat er voorspeld was, het uitzicht wat minder. De Pont d’Arc lag nogal ver van het uitzichtpunt, maar we beseften dat dit alleen maar aangeeft hoe verwend we doorgaans zijn met onze uitzichtpunten 🙂
Eens terug in het dorp, werden we wel niet teleurgesteld door het prachtige terras van de Petite Auberge, waar we lekker lunchten, inclusief de speciale bio-ijsjes zoals honing/rozemarijn of verse frambozen van de Ardèche.
Na de lunch was het de beurt aan het Château des Roure, waar we ondertussen al 4x voorbij gestapt waren. Het kasteel was zeker en vast een bezoek waard, niet alleen door de gezellige ruimtes en leuke uitleg, maar ook door de actieve zijdekwekerij in het kasteel. Sander en ik dachten beiden dat het een tentoonstelling met plaasteren wormpjes was, tot er een paar bewogen en we allebei de kriebels kregen. Wel tof om zien!
Na het bezoek was het echt wel tijd geworden om op weg te gaan. We verlaten de Gorge voor les Monts de l’Ardèche. Via Aubenas rijden we een spectaculaire kloof 
door tot hoog op een plateau. Jammer genoeg ging dit gepaard met zware regen en redelijk veel bochtjes, die ik blijkbaar niet rustig genoeg afhaspelde. Heb ik dan toch de rijstijl van de papa geërfd? (Welke niet anders dan lof verdiend maar een passagier wel eens misselijk kan maken in de bergen)…
Bij aankomst op ons verblijf werden we vol enthousiasme begroet door een grote bende geiten en een lama. ‘S avonds tijdens het avondmaal bij onze gastheren bleek deze lama hier deze ochtend afgezet door een onbekend persoon. Die zocht even opvang voor de lama en wou voor een paar uurtjes uittesten of de lama zich hier thuis voelde om eventueel op pension te blijven. De eigenaar is nooit teruggekomen, noch heeft die contactgegevens achtergelaten. Een heel vreemd verhaal, waar onze gastheren dus waarschijnlijk een lama aan overgehouden hebben…
Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).
Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂
We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en 
leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.
Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats 
van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.
Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.
Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons 
beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.
Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.
We pakken vroeg onze zakken, halen onze picknick op en tuigen Titâne op. Ze ziet er al iets beter uit met haar kousjes en we profiteren van de frisse lucht en de lichte bewolking om de tocht aan te vatten.
Vandaag hoeven we slechts 7 km te stappen naar onze volgende bestemming aan de Mas de Serret: camping Mille Etoiles. Titâne loopt flink mee, maar ze mankt nog steeds en verkiest duidelijk naast het pad te lopen waar er toch een beetje gras/mos/bladeren te vinden is. Ze brengt zichzelf hierdoor enkele keren in de problemen door met de tassen vast te raken in de takken. Gelukkig laat ze zicht toch goed helpen als dat gebeurt.
De wandeling is aangenaam. Niet te moeilijk, in een redelijk dicht bos, met wat schaduw en een goede temperatuur. Niet zeer spectaculair, maar wel zeer ontspannend. En ook de ontmoeting met een jong hert op de baan was wel leuk. Toch zitten we allebei in met Titâne en kijken we geregeld op ons horloge om te zien of we tijdig op de camping zullen geraken. We moesten daar namelijk voor de middag zijn en dan bellen naar de dame van Trek’âne met een update.
Om 11u45 komen we toe, wat later dan voorspeld, maar toch mooi op tijd om Titâne te kunnen verzorgen. Het telefoontje naar de ezelverhuurders schept duidelijkheid: Titâne zal opgehaald worden en voor de toch van morgen krijgen we een andere ezel die de 15 km wat beter zou moeten aankunnen.
Met Titâne rustig en gelukkig op de weide van de camping, hebben wij de hele middag vrij om te genieten van de mooie omgeving. De yurt ziet er zeer gezellig uit en is goed uitgerust (inclusief bed en nachtkastjes, gezellige zeteltjes, koelkast, etc.), de sanitaire blok is proper met 5 volledige badkamers en achter onze tent hangt een hangmat met zicht op de rest van het natuurreservaat. Een dutje hier was dus onvermijdelijk!
In d
e latere namiddag wagen we toch onze kans en dalen af in de kloof tot aan de Ardèche. We kunnen gemakkelijk het water in en doen ons tegoed aan de verfrissing. Buiten een paar groepen te kajak en een papa met zoontje die vissen aan het speuren waren, waren we hier tegen onze verwachting toch alleen. Een paar uur in het water en aan de rand van de rivier deden ons deugd, alvorens de zware klim omhoog terug aan te vatten.
En dan kwam het verdict er ’s avonds: we moesten afscheid nemen van Titâne. Ter vervanging werd Manon gebracht. Manon zou goed uitgerust moeten zijn en zal ons dus vergezellen op onze tocht terug naar Vallon Pont d’Arc morgen. Hopelijk doet ze het even goed als Titâne…
Wandeling 1:
Wandeling 2: