Leven en Reizen

Gisteren was het zo ver. Mijn eerste marathon! 4 jaar geleden gestart met sporadisch te lopen, vorig jaar een halve marathon en dan dit jaar de marathon van Gent. Het was een zeer koude dag (met ijs op het parcour) en een ijzige wind. De start werd een uur uitgesteld door problemen met vrachtwagens en seingevers. Iedereen terug naar binnen om op te warmen om dan terug naar buiten te gaan de ijzige wind tegemoet. Gelukkig liep ik niet alleen, maar samen met Thomas. Hij moest hem wel wat inhouden voor mij, maar de eerste 25km liepen we gezellig samen. Het was zwaarder voor mij dan tijdens de voorbereidingen (shock van de kou tegenover de warme nazomer?). Thomas had er geen last van en mocht van mij vertrekken toen ik merkte dat hij zich teveel moest inhouden.

De supporters waren ook van de partij. Luce, Edith, Sarah, Evert, mijn mama en natuurlijk Iline. Het deed deugd om hen af en toe verkleumd te zien staan zwaaien/springen terwijl ik voorbij liep. Het zwaarste stuk begon vanaf 30-35. Toen dacht ik echt elke 500meter van “het lukt niet meer”, maar mijn benen bleven doen wat ze moesten doen en deden gewoon hun ding namelijk “lopen”. Bord 35 zag ik passeren, dan 36 dan 37 dan zag ik Iline en mijn mama aan bord 38 en bij bord 40 dacht ik echt van “ik ben er bijna!”. Natuurlijk viel ik nog de laatste km over een boomstronk, maar mijn lichaam veerde gewoon terug recht en begon weer te lopen. Bizar hoe je die laatste kilometers meemaakt… Om dan uiteindelijk toe te komen in de sporthal en bijna dood te gaan nadat je de finish passeerde. Gelukkig was het lekker warm binnen.