Frankrijk – Leven en Reizen

Festyland! (en een rust/was dagje)

21 juli 2022 Sander

Gisteren verlieten we ons huisje in Bayeux en vertrokken we naar Barenton. Deze keer was het een korte rit van ongeveer twee uren dus besloten we om nog iets te bezoeken. Het weerbericht voorspelde wisselvallig weer, maar met goeie moed reden we naar het attractiepark Festyland. Wat bleek dat een schot in de roos te zijn. Adriaan was ongelofelijk in zijn nopjes en danste samen met mama het park binnen.

Er was een draaimolen, auto’s om mee te rijden, bootjes om mee te varen, kikkertjes die omhoog springen, een dinosaurspark, een grote glijbaan in bootjes, … Perfect voor een driejarige kleuter (en een enthousiaste mama!). We zaten heel even in een stevige stortbui, maar na een halfuurtje was dat ook alweer gedaan. We bleven er een hele dag en vertrokken iets te laat naar ons tweede verblijf. De rit verliep goed tot we ontdekten dat we een beetje verkeerd reden en natuurlijk begonnen Adriaan en Aiko op het einde toch wat te huilen. Iedereen is een beetje moe. We kookten vlug wat pasta en daarna gingen we slapen.

Vandaag doen we het rustig aan en dat begon al bij het opstaan. Adriaan sliep tot 7 uur en Aiko (met mama) een beetje langer. We kookten eitjes (vers van de kippen op het domein!), staken twee wasmachines in, gingen goedendag zeggen tegen de schapen, de kippen en de poes (die heel graag geaaid wordt). De uitbaatster heeft twee speelse honden die heel goed overeenkomen met Adriaan. Samen liepen ze achter elkaar aan. Adriaan mocht heel vaak een bal gooien. Iedereen blij. Na de middag vetrokken we om nog een kleine wandeling te doen naar de watervallen in de buurt. Adriaan liep voorop met zijn schild en zwaard. Hij versloeg alle monsters zodat wij veilig konden door stappen. Aiko zat bij mij in de nek en vond het geweldig (maar vermoeiend).

Wandeling:

Utah Beach

19 juli 2022 Sander

Vandaag doen we het rustig aan. Mama en Aiko slapen uit. Papa en Adriaan gaan naar de bakker. Toch nadat we voor de duizendste keer probeerde om Adriaan bij ons in bed nog te laten slapen. Dat gaat dan zo: Gaan we nog slapen – ja! 1 minuut later Gaan we boeven spelen? Springt op iedereen. Het is nog steeds ongelofelijk warm dus we gaan opnieuw naar het strand. Deze keer naar Utah Beach. We komen daar rond de middag toe en dankzij de slimme mama besluiten we om eerst te eten. Waarom slim? Omdat het daar na een halfuur volledig vol zat EN omdat we daar de lekkerste mosselen sinds eeuwen aten.

Met Adriaan loop je eigenlijk door het museum, maar toch was het boeiend. Het grote vliegtuig, de vele ‘schietkanonnen’, de boten en de voertuigen hielden hem toch even bezig. Later komen we nog eens terug als de kindjes wat ouder zijn voor een echt educatief momentje. We eindigden zoals gisteren namelijk in de zee. Het begon echter te donderen en lichtjes te regenen dus lang zijn we niet gebleven. Aiko en Adriaan waren ook allebei moe na 3 intensieve dagen. Morgen verlaten we ons eerste huisje en reiden we dieper Normandië in.

Normandië met twee kindjes

18 juli 2022 Sander

Gisteren vertrokken we op zomervakantie. Voor de eerste keer met twee kindjes. Iline plande de reis zodat we maximaal 6 uur zouden rijden. In de hoop dat we niet teveel huilende kinderen in de auto hebben (waaronder ikzelf). Het is ook de eerste keer dat we met onze elektrische wagen op reis gaan (dus extra spannend!).

De rit begint goed met Adriaan die overgeeft na ongeveer één uur rijden. We kunnen hem moeilijk iets kwalijk nemen aangezien hij EN amper ontbeet EN als kanootje een tekenbord kreeg waardoor hij dus niet vooruit keek… Verse kleren en wat drinken later vertrokken we opnieuw na onze valse start.

Sander had even genoeg van het wandelen en er was opnieuw wat onweer voorspeld, waardoor we besloten naar Puy-en-Velay te trekken, niet zo ver van ons verblijf en net in de Haute-Loire.

Het was zeer druk bij aankomst in de stad, want er was markt en er bleek een soort ‘folklore’ congres te zijn in de stad, want her en der waren er kleine optredens van folkgroepen van over de hele wereld. Na een beetje gelukt met het vinden van parking, trokken we de stad in door de gezellige (maar drukke) bedoening, met als doel de kathedraal. Een flinke klim bracht ons bij het speciaal exemplaar, waar je via grote trappen stijl omhoog uitkomt in het midden van de kathedraal. We konden het verder klimmen toch niet laten en stapten de trappen verder op richting de Notre Dame de France; een standbeeld hoog op een heuvel achter de kathedraal met een prachtig uitzicht. Ook het klooster lieten we niet links liggen. …

Lees Meer Lees Meer

Dag 9: Afscheid van de Gorge de l’Ardèche

21 juli 2017 Iline

Na een lekker frisse nacht in onze yurt, is het wat moeilijk om afscheid te nemen van de Ardèche en beslissen we de dag nog te blijven. Onze nieuwsgierigheid was te groot om de ‘overgeslagen’ activiteiten zomaar achter ons te laten. We hadden namelijk een deel van de laatste wandeling niet gedaan, gezien te zwaar voor ezels, en ook het Château des Roure in Labastide de Virac was overgeslagen (ondanks we er al 2x gepasseerd waren) gezien de ezels niet alleen gelaten mochten worden. We besloten dit dus te combineren als afscheid van de Gorge de l’Ardèche.

De wandeling rond Saleyron, vertrekkende in Labastide, beloofde een prachtig uitzicht op de Pont d’Arc. De klim was wat er voorspeld was, het uitzicht wat minder. De Pont d’Arc lag nogal ver van het uitzichtpunt, maar we beseften dat dit alleen maar aangeeft hoe verwend we doorgaans zijn met onze uitzichtpunten 🙂

Eens terug in het dorp, werden we wel niet teleurgesteld door het prachtige terras van de Petite Auberge, waar we lekker lunchten, inclusief de speciale bio-ijsjes zoals honing/rozemarijn of verse frambozen van de Ardèche.

Na de lunch was het de beurt aan het Château des Roure, waar we ondertussen al 4x voorbij gestapt waren. Het kasteel was zeker en vast een bezoek waard, niet alleen door de gezellige ruimtes en leuke uitleg, maar ook door de actieve zijdekwekerij in het kasteel. Sander en ik dachten beiden dat het een tentoonstelling met plaasteren wormpjes was, tot er een paar bewogen en we allebei de kriebels kregen. Wel tof om zien!

Na het bezoek was het echt wel tijd geworden om op weg te gaan. We verlaten de Gorge voor les Monts de l’Ardèche. Via Aubenas rijden we een spectaculaire kloof door tot hoog op een plateau. Jammer genoeg ging dit gepaard met zware regen en redelijk veel bochtjes, die ik blijkbaar niet rustig genoeg afhaspelde. Heb ik dan toch de rijstijl van de papa geërfd? (Welke niet anders dan lof verdiend maar een passagier wel eens misselijk kan maken in de bergen)…

Bij aankomst op ons verblijf werden we vol enthousiasme begroet door een grote bende geiten en een lama. ‘S avonds tijdens het avondmaal bij onze gastheren bleek deze lama hier deze ochtend afgezet door een onbekend persoon. Die zocht even opvang voor de lama en wou voor een paar uurtjes uittesten of de lama zich hier thuis voelde om eventueel op pension te blijven. De eigenaar is nooit teruggekomen, noch heeft die contactgegevens achtergelaten. Een heel vreemd verhaal, waar onze gastheren dus waarschijnlijk een lama aan overgehouden hebben…

Dag 8: Van Mas de Serret terug naar Vallon Pont d’Arc

20 juli 2017 Iline

Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).

Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂

We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.

Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.

Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.

Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.

Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.