Vandaag staat er niet veel op het programma en dat is maar goed ook. Het weer is namelijk volledig omgeslagen en het giet de hele dag. Gelukkig krijgen we een grote bus met het beste WiFi van de hele reis. We rijden dus door de storm naar Kerak om een kruisvaardersburcht te bezoeken. Tijdens het rijden zien we hoe de wegen het moeilijk hebben met de neerslag. Ze veranderen in open rioleringen.
De laatste dag Wadi Rum eindigen we met een dubbel gevoel. De wandelingen waren schitterend, de uitzichten prachtig en de kampvuren ’s avonds super gezellig, maar de grond is hard, stappen in zand is niet te onderschatten en na drie dagen verlang je toch een beetje naar een wc… Het was trouwens zeer koud geweest ’s nachts want we stonden op met ijs op de tent. Ik had dan ook helemaal niet goed geslapen en was al een kort toertje gaan maken terwijl de maan en zon in de hemel stonden.
Vandaag is dé dag: we gaan Petra bezoeken. Met de dagrugzak en de picknick uitgedeeld vertrokken we naar de ingang. Jana had alles goed voorbereid, want de vorige groep had laten weten dat je met Turkish Airlines korting kreeg op de tickets, en niet weinig! Aan de ingang bleek echter dat de geprinte tickets niet voldoende waren; ze wouden van iedereen echt het kleine kaartje van de boarding pass zien. Natuurlijk had bijna iedereen dat al weggegooid. Met een paar gingen we terug naar het hotel op de vuilbak en jaszakken te inspecteren. Dit leverde toch ongeveer voor de helft van de groep resultaat op, wat blijkbaar voldoende bewijs was voor de korting. Goed gedaan Jana!
Deze ochtend was het vroeg opstaan geblazen, want we moesten al om half acht op de bus zitten. Vol overtuiging dat we in het donker zouden buiten komen deden we onze deur open. Echter was het al volledig klaar. We waren vergeten dat we toch wel wat meer oostelijk zaten dan in België en er slechts 1 uur verschil is. Na een ietwat pover ontbijt, dat weliswaar wel helmi bevatte (een zoete delicatesse uit de streek), vertrokken we richting Petra.
De laatste dag in Amman. Vlug opstaan, ontbijten en in de bus naar de Dode Zee. Deze keer werden we vergezeld door Wafa, een gids die tijdens het rijden wat uitleg geeft. Zo ontdekten we dat de huizen in de binnenstad allemaal op dezelfde manier moeten worden gebouwd en dat er toch grote klasse verschillen zijn (20% van de kinderen gaan naar private scholen). 
…
De eerste nacht in Jordanië zit er ook al weer op. Het was een korte en verrassend koude, gezien het late uur van aankomst gisteren en de airco die vast stond op 18°C. Ook al zijn we gewoon te slapen in een ijskoude kamer, we zijn niet gewoon dat het deken niet aangepast is hieraan. We vroegen dan ook vriendelijk aan de housekeeping hoe we de airco konden bijsturen. Na wat geduw en nog wat harder geduw op de knopjes bleek de plom soelaas te brengen 🙂 Nu staat hij volledig af…
Vandaag staat een hele dag reizen op het programma. We vertrokken om kwart na zeven in Gent om op een tram te springen. De tram reed bijna in 1 rit naar het station. Gent als verlaten stad, het heeft ook iets. Dan hop op de trein waar Iline voor de tiende keer de trekrugzak wat herschikte en we kwamen vlot in Zaventem aan. Het merendeel van de groepsleden waren er al en na een korte kennismaking checkten we in.
Natuurlijk werden zowel Iline als ik eruit gehaald bij de security check. Ze vertrouwden onze rugzakken vol technologie toch niet helemaal. Zo zag de groep ook direct wat we allemaal mee hadden en kreeg ik nogmaals te horen dat ze mooie foto’s verwachten van de trip… We zullen zien!
De vlucht was zoals een ander (waar is de tijd dat met het vliegtuig vertrekken nog iets magisch had) MAAR het eten werd wel geserveerd met echt bestek! Dat was wel al zeer lang geleden. Istanbul luchthaven stelde niet veel voor. We zwierven wat rond en aten iets kleins in een sportbar. Bij het boarden ging er plots een alarm af toen mijn paspoort gescand werd. Blijkbaar kreeg ik een nieuwe plaats toegewezen aan de nooduitgang. Heel veel beenruimte maar ver weg van Iline. Gelukkig kon ik ruilen met onze begeleidster waardoor ik toch naast Iline kon zitten (tja, moreel verplicht eigenlijk – maar wel een hele opluchting want ik kan niet zonder haar (geschreven door Iline)).