Vandaag verlaten we ons eerste verblijf. We ontbijten vrij laat en zetten dan aan naar Brecon Beacons National Park. Daar wil ik graag een mooie wandeling maken die de hoogste toppen van het park combineert. De wandeling van de dag voordien was al een goede oefening en vol moed vertrekken we vanuit de car park met de stafkaart in de handen. 860 hoogtemeters zo zwaar kan dat toch niet zijn…

Het begin van de wandeling verloopt vlot met prachtige uitzichten op de toppen die we gaan beklimmen. We wandelen tussen de schapen en voelen ons alleen op de wereld. We picknicken bij een kleine waterval, het kan eigenlijk niet meer idyllisch zijn.

Dan begint het klimmen… en we blijven klimmen. Geen pad, gewoon op een zijkant van de heuvel dat met gras begroeid is, wat het stappen extra moeilijk maakt. De verdwaalde schapen kijken ons verbaasd aan als ze ons zien passeren volledig gepakt en gezakt. De wandelstokken helpen enorm. Zonder zou het niet gelukt zijn. Uiteindelijk bereiken we de kam van de heuvel, waar gelukkig een pad is (ook al loopt dat pad uit op een hele steile klim). We zetten de tocht verder naar de top terwijl we liters zweet blijven verliezen. Gelukkig maken de continue vergezichten alles goed. En we bereiken de top veilig en wel. Daar genieten we nog meer van de uitzichten (iets langer dan normaal omdat we in de verte de hoogste top zien liggen die we nog moeten beklimmen). Toch beseffen we dat we al een mooi stuk achter ons hebben, want de algemene consensus tussen de toeristen op de top is toch dat het stuk waar wij vandaan komen er vreselijk steil uitziet.

Tijdens de laatste beklimming vliegen de roofvogels rondom ons. Ze zijn met drie en af en toe duiken ze eens naar beneden. Het is een spektakel om naast te wandelen, ook al was er maar 1 van ons 2 in staat om iets anders dan de eigen voeten te observeren. We komen aan op de hoogste top en ook daar genieten we (beiden) van de uitzichten maar we beginnen ook te beseffen dat we ons toch een beetje gaan moeten opjagen. We zijn nog maar halverwege en het is al vier uur…

De laatste berg vergt geen echte beklimming maar geeft wel een mooi zicht op een lager gelegen meer. We zien mensen zwemmen in het mooiste zwembad van de hele wereld. De afdaling is begonnen en weer komen de wandelstokken ongelofelijk van pas. We blijven dalen terwijl we alles beginnen te voelen. Wat dachten wij (lees: Sander) toch “860 hoogtemeters piece of cake”. Uiteindelijk komen we rond 20 na 7 aan bij onze auto, de laatste paar meter mogelijk gemaakt door opgespaarde lollies. We gooien alles erin en rijden meteen vlug naar ons volgend verblijf waar we uitgeput maar voldaan iets eten, drinken en ons bed in kruipen.

Wandeling: