Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).

Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂

We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.

Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.

Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.

Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.

Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.