Vandaag had ik, Iline (ja ik schrijf soms ook een blogbericht), een dagje Skocjan voorzien: we zouden Skocjanske Jame (de grotten) combineren met Rakov Skocjan (de kloof). Ondanks het feit dat het niet samen stond in de reisgids vertrokken we niets vermoedend naar de grotten. Eens aangekomen kochten we heel braaf onze tickets voor de tour in de grotten en wouden we wat info vragen over de wandelingen in de kloof. Daar kwamen we tot de constatatie dat de Skocjan grotten niet aan de Skocjan kloof lagen… Niets aan te doen, we zouden wel zien wat we na ons bezoek aan de grotten nog konden doen.

Sander raadt onderstaande deuntje aan tijdens het lezen van deze tekst. httpa://www.youtube.com/watch?v=FCmveo84d8Q&feature=iv&src_vid=1iYEwFDLVnM&annotation_id=annotation_1312707823

Dat bezoek startte met een gids die wat op haar tenen getrapt was omdat niet iedereen muisstil naar haar uitleg luisterde. Let wel, er stonden zeker meer dan 100 mensen te wachten om de grotten binnen te mogen… Het was dus al duidelijk dat onze gids een beetje slecht gezind was. Eens binnen werden we door diezelfde gids op het hart gedrukt dat we zeker geen foto’s mochten maken in de grot, omwille van de veiligheid. Ik keek naast mij en zag een diepe teleurstelling in Sander zijn ogen, die al een tijdje stond te popelen met zijn lichtgevoelige lens in aanslag. Nu ja, dan maar genieten met de ogen zeker?

Het eerste deel van de grotten, the Silent Cave, was wat je van een grot zou verwachten: veel stalactieten en stalagmieten. Van het tweede deel, echter, waren we allebei een beetje stil geworden. The Water Murmuring Cave bleek een ondergrondse canyon te zijn. De kamer waarin je terecht komt op de tour is één van de grootste ter wereld, echt spectaculair! In onze groep was er iemand die de hele tijd het thema-liedje van Lord of the Rings aan het neuriën was, wat ons op sommige momenten echt wel deed denken dat we door de grotten van Moria aan het wandelen waren… De trapjes en touwen van de oude speleologen in de jaren 1800 waren zelfs nog goed zichtbaar, wat de gelijkenis alleen maar treffender maakte.

De gids gaf af en toe iemand onder zijn voeten als die een foto trok of te ver achter bleef. Op een bepaald moment hoorde ik ze toeristen onder hun voeten geven, vrij vertaald: past u op of jullie mogen helemaal vooraan lopen hoor! Toch hoorde ik af en toe naast mij een stil geklik van een camera. Zonder te kunnen focussen of te zien wat hij trok, nam Sander af en toe in het geniep een foto met zijn camera die om zijn nek hing, in de hoop toch iets van de indrukwekkende grotten te kunnen vastleggen op beeld. Gelukkig zijn er een paar gelukt!

Na de grotten beslisten we toch naar de Skocjan-kloof te rijden, ook al was dit dus 40 minuten verder. We wisten eigenlijk niet goed wat te verwachten, omdat de reisgids niet veel details gaf, dus we volgenden maar op goed geluk de pijltjes langs de weg. Deze weg werd alsmaar smaller en smaller en op een gegeven moment zelfs onverhard. We waagden ons toch nog verder tot aan een bord met een heel klein beetje uitleg. De auto zat ondertussen al helemaal onder het stof, maar wat een geluk dat we doorgereden waren! We kwamen op onze korte wandeling namelijk terecht in een stukje van de kloof dat op een sprookje leek! Het water had verschillende korte grotten en natuurlijke bruggen uitgesleten. Deze setting, midden in een bos en met super veel groen was echt idyllisch, ook weer een beetje in Lord of the Rings-sfeer. Bovendien waren we bijna moederziel alleen hier! Een fantastische dag dus