Voor Iline is het eindelijk terug verlof. Vrijdagnamiddag verzamelden we al onze spullen (en amai dat zijn er veel), maakten we onze valies om al het gerief mooi aan de voordeur te zetten. Op die manier konden we zaterdag snel de auto inladen en vertrekken. Met een klein hartje vertrokken we zaterdag met een wakkere Adriaan. Hoe zou hij reageren op zo een lange rit (6 uur!).

Adriaan viel prompt in slaap en de eerste twee uren reden we vlotjes door. We beslisten om te stoppen aan Le Tourquet een kuststadje. We wandelden heel eventjes rond om dan te gaan eten in een braserie in een waterpak (bizar, maar er waren kinderfaciliteiten, de prijs was redelijk en het eten lekker!). Daar at Adriaan zijn bloemkoolpurree vlotjes op (naast zijn short). Tijdens ons vertrek begon het alsmaar meer en meer te waaien waardoor hij zeer veel gekke bekken trok in zijn buggy. We stopten nog één keer in de namiddag waarna we om zes uur ’s avonds toekwamen op ons verblijf. Een dik halfuur te lang voor Adriaan die het beu was en dit ook liet merken! Eenmaal uit de auto was hij echter terug zeer aangenaam. Vlug nog iets eten en dan in bed, want hij was doodop.

Dag twee begon vrij rustig aangezien Adriaan vroeger wakker was, at, terug in slaap viel, wakker was, at en terug sliep… Tegen twaalf uur konden we ons dan klaar maken om een kasteel te gaan bezoeken. We kwamen daar toe rond kwart voor twee en het was …. gesloten! Gelukkig hingen de openingsuren uit en zagen we daar dat het opnieuw opende om twee uur. We wandelden wat rond en vroegen ons af waar alle mensen naar toe waren. Het stadje/groot dorpje leek volledig uitgestorven. We bezochten de kerk (waar Adriaan alle loodramen wou zien) en het kasteel (waar hij rustig zijn melkje dronk). Daarna wouden we nog wandelen en we wisten dat er ergens een bos met een meer was. We volgenden een bordje “plage” en ontdekten waar al het volk zat. Het was er gezellig druk en we wandelen even rond. Adriaan genoot van de bomen.