Vandaag zou een beetje een dag van restjes worden. In die zin dat we niets meer op ons lijstje staan hebben (behalve voor het weekend) dat we absoluut nog willen doen. Mijn oog viel op een stukje in de reisgids “Worth a Trip”. Niet persé één van de hoogtepunten, maar leuk voor een dagje extra. Op goed geluk vertrekken we dus naar het cable-car station dat ons naar de Velika Planina zou brengen.

Toen we onze bestemming naderden en in de verte het bakje van de skilift over en weer zagen gaan, waren we onmiddellijk beiden gelukkig dat we niet te voet naar boven moesten. De gids vertelde ons dat het doenbaar was in 3 à 4 uur klimmen, maar een ritje van 5 minuten in de cable-car leek ons toch iets meer geschikt voor ons ‘rustig’ dagje. Eens aangekomen aan het bovenste station bleek dat de Velika Planina nog een uurtje verder lag, dus dat we toch nog een uur fors omhoog moesten. Gelukkig hadden we onze stapschoenen aan en de nieuwe wandelstokken bij!

Na een halfuur wandelen kwamen we op een soort bergkam. Bijzonder hier waren de opkomende onweerswolken. Het was alsof de wolken de andere kant van de kam aan het beklimmen waren en ook net de top bereikten. Ze werden omhoog gestuwd door de bergkam en kwamen, eens over de top, onze richting uitgerold. Daardoor liepen we een stukje letterlijk met ons hoofd in de wolken. Gelukkig bleken ze niet hardnekkig te zijn en hadden we al vlug aan de andere kant van de kam terug wat zon!

Eens over de kam, bereikten we al snel de Velika Planina. Dit is een soort hoogplateau met groene weiden en typische herdershutten. Het glooiende landschap deed ons een beetje aan Schotland denken, maar de hutjes gaven het geheel een Oostenrijks tintje. De hutjes zijn trouwens beschermd: er mogen er wel nog nieuwe gebouwd worden, maar enkel met 1 van de 5 grondplannen vastgelegd na de heropbouw in WOII. Het enige oorspronkelijke hutje dat nog overgebleven was, is nu een museum. Hier kwamen we te weten dat het geschikte verlovingsgeschenk niet echt een ring is, maar eerder een persoonlijk gedecoreerd stuk droge kaas…

Onze magen rammelden ondertussen al eventjes, dus we besloten iets te zoeken om te eten. Het restaurantje Zeleni Rob stond aangeraden in de gids, dus zochten we ons daar een plaatsje op het terras. We vroegen de menu en kregen een baadje met 6 prentjes erop, geen prijzen en geen uitleg. Wel werd erbij verteld dat ze alles hadden, behalve deze 3 dingen… Dan maar kiezen uit de andere 3 zeker? Worst, andere worst of een zoet pasteitje met kwark. We gingen voor de eerste worst en de kwark. De worst met graantjes was lekkerder dan verwacht en het pasteitje met kwark bleek in de smaak te vallen. Het laatste is een lokale lekkernij (struklji).

Eens terug beneden besloten we de rest van onze namiddag door te brengen in het middeleeuws stadje Skofja Loka. Dit bleek echter wat tegen te vallen, aangezien het meer een middeleeuws pleintje was dan echt een stadje. We wandelden vlug nog eens tot aan het kasteel, maar daar viel er ook niet zoveel te beleven. Gelukkig waren we vrij lang blijven plakken op de groene hoogtevlakte. Dan maar genieten van een ijsje op het pleintje en terug naar ons appartementje… Toch een zalig en verrassend dagje!

Hier vind je alle foto tot nu.