Archief van
Tag: ezel

Dag 8: Van Mas de Serret terug naar Vallon Pont d’Arc

Dag 8: Van Mas de Serret terug naar Vallon Pont d’Arc

Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).

Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂

We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.

Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.

Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.

Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.

Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.

Dag 7: Van Ave d’Orgnac naar Mas de Serret

Dag 7: Van Ave d’Orgnac naar Mas de Serret

We pakken vroeg onze zakken, halen onze picknick op en tuigen Titâne op. Ze ziet er al iets beter uit met haar kousjes en we profiteren van de frisse lucht en de lichte bewolking om de tocht aan te vatten.

Vandaag hoeven we slechts 7 km te stappen naar onze volgende bestemming aan de Mas de Serret: camping Mille Etoiles. Titâne loopt flink mee, maar ze mankt nog steeds en verkiest duidelijk naast het pad te lopen waar er toch een beetje gras/mos/bladeren te vinden is. Ze brengt zichzelf hierdoor enkele keren in de problemen door met de tassen vast te raken in de takken. Gelukkig laat ze zicht toch goed helpen als dat gebeurt.

De wandeling is aangenaam. Niet te moeilijk, in een redelijk dicht bos, met wat schaduw en een goede temperatuur. Niet zeer spectaculair, maar wel zeer ontspannend. En ook de ontmoeting met een jong hert op de baan was wel leuk. Toch zitten we allebei in met Titâne en kijken we geregeld op ons horloge om te zien of we tijdig op de camping zullen geraken. We moesten daar namelijk voor de middag zijn en dan bellen naar de dame van Trek’âne met een update.

Om 11u45 komen we toe, wat later dan voorspeld, maar toch mooi op tijd om Titâne te kunnen verzorgen. Het telefoontje naar de ezelverhuurders schept duidelijkheid: Titâne zal opgehaald worden en voor de toch van morgen krijgen we een andere ezel die de 15 km wat beter zou moeten aankunnen.

Met Titâne rustig en gelukkig op de weide van de camping, hebben wij de hele middag vrij om te genieten van de mooie omgeving. De yurt ziet er zeer gezellig uit en is goed uitgerust (inclusief bed en nachtkastjes, gezellige zeteltjes, koelkast, etc.), de sanitaire blok is proper met 5 volledige badkamers en achter onze tent hangt een hangmat met zicht op de rest van het natuurreservaat. Een dutje hier was dus onvermijdelijk!

In de latere namiddag wagen we toch onze kans en dalen af in de kloof tot aan de Ardèche. We kunnen gemakkelijk het water in en doen ons tegoed aan de verfrissing. Buiten een paar groepen te kajak en een papa met zoontje die vissen aan het speuren waren, waren we hier tegen onze verwachting toch alleen. Een paar uur in het water en aan de rand van de rivier deden ons deugd, alvorens de zware klim omhoog terug aan te vatten.

En dan kwam het verdict er ’s avonds: we moesten afscheid nemen van Titâne. Ter vervanging werd Manon gebracht. Manon zou goed uitgerust moeten zijn en zal ons dus vergezellen op onze tocht terug naar Vallon Pont d’Arc morgen. Hopelijk doet ze het even goed als Titâne…

Wandeling 1:

Wandeling 2:

Dag 5: Van Vallon Pont d’Arc naar Ave d’Orgnac

Dag 5: Van Vallon Pont d’Arc naar Ave d’Orgnac

Vandaag laten we Vallon Pont’Arc achter ons en stappen we samen met Titâne naar het volgende verblijf. We gaan haar gaan ophalen bij Trek’âne, waar we ook definitief onze auto achterlaten, en gaan op weg.

De route is goed uitgestippeld langs verschillende GR-paden, maar eerst moeten we de stad uitraken. De paden langs de départementals en de kleine straatjes leiden ons naar een brug over de Ardèche. Deze is redelijk hoog met een mooi uitzicht tot ver over de rivier.

Dit bleek Titâne niet zo leuk te vinden en na een goede 20 m wil ze niet meer vooruit. Ze stond verstijfd zo ver mogelijk van de rand van de brug, maar dus ook zo dicht mogelijk tegen het verkeer dat erover moet rijden. Onze gewoonlijke trucjes hielpen niet en we vroegen ons af hoe we dit goed gingen krijgen. Ook al kreeg ik er geen beweging meer in, dicht aanwezig blijven en blijven aaien over haar hals had duidelijk wel een kalmerend effect. En voetje voor voetje konden we toch verder, tot eindelijk die verdomde brug achter ons was. Dat weten we dus ook weer: Titâne heeft hoogtevrees.

De verdere tocht leidde ons steeds verder weg van de bewoonde wereld, langs paadjes omzoomd met de typische Zuid-Franse vegetatie en staalblauwe hemel. In La Bastide nemen we onze tweede pauze om te lunchen. Zoals ons aangeraden werd, stopten we aan het kerkhof om een grote emmer water te vullen voor Titâne. Ook voor ons was dit een goede stop, want de kruidenier om de hoek had niet alleen fris water, maar ook een kast vol artisanale droge saucisson. Uiteraard konden we dit niet laten passeren en hebben we ons hieraan tegoed gedaan als aanvulling aan de picnic.

De tocht tussen La Bastide en Ave d’Orgnac verliep opnieuw langs mooie GR-paden. Een kleine extra afslag leidde ons naar Saint Roman; een ruïne van een kapelletje (lees: grote hoop stenen) met een fantastisch uitzicht! De omweg helemaal waard want hier zagen we even een glimps van de uitgestrektheid van de Ardèche.

Eens terug op het gewone pad zetten we onze tocht verder naar het volgende verblijf, waar we uitgeteld aankomen na 18,7 km. Het verblijf valt minder mee dan het vorige adres, maar we hebben allebei zodanig nood aan een douche en een bed dat we snel wennen aan de eenvoudige kost en accommodatie. Bij navraag over het WiFi wachtwoord kregen we te horen dat we niet moesten verschieten als het traag ging, want dat alles in de Ardèche traag gaat. Bij ingave van het wachtwoord werden onze vermoedens bevestigd: het WiFi netwerk is niet alleen traag maar virtueel onbestaande. Dus het uploaden van onze verslagen zal even moeten wachten… Tot binnen 2 dagen!

Dag 4: Eerste tocht met Titâne

Dag 4: Eerste tocht met Titâne

Vandaag is het zover: na het ontbijt trekken we met de auto naar Trek’âne, waar de trekezeltjes hun thuis hebben. We ontmoeten daar de eigenares van de organisatie, die tegen haar dieren praat alsof het haar kinderen zijn. Fantastisch om te zien!

De eerste vraag was reeds vrij confronterend: “Hebben jullie ervaring met ezels of paarden? Want anders moet ik voorzichtig kiezen welke ik met jullie op pad stuur.” Het antwoord was uiteraard “nee”, waarna Titâne als slachtoffer gekozen werd om met de stadsmensen op stap te gaan.

Titâne is een ezelin van 8 jaar met veel ervaring in trekking en “elle n’est pas tellement gourmande que les autres”. We leren wel dat ezeljaren x2 moeten gedaan worden om te vergelijken met mensen en zij dus eigenlijk in haar puberteit zit. Maar ze laat haar gewillig borstelen en optuigen door die twee onervaren sukkelaars, dus voorlopig geen problemen!

Eens een basisuitleg gekregen worden we op weg gezet door de eigenares die ons tot het einde van de straat begeleid en ons dan uitwuift met ‘succes’.

Onze tocht vandaag is een luswandeling als introductie om Titâne beter te leren kennen, en zij ons. De tocht gaat naar Coucouru, een hoger gelegen punt iets buiten Vallon Pont d’Arc met uitzicht op de omgeving en kleine paadjes door een oud bos met lage eiken.

Titâne probeert de eerste paar straten en paadjes gretig te stoppen om te ‘snoepen’, maar het lukt ons redelijk haar in de goede richting te krijgen en ze heeft vrij snel door dat ze elke keer kan snoepen als we twijfelen aan de wegbeschrijving. Deze kregen we mee van Anders Reizen, die voor deze reis samenwerken met Safrantours. Zowel stafkaarten als beschrijvingen zijn voorzien van alle wandelingen, maar het blijkt dat wij stadsmensen nog steeds heel veel twijfelen aan de correctheid ervan, zeker omdat de wandelingen niet kunnen opgeladen worden op het gps-horloge van Sander. Titâne trekt het haar niet aan… en wij gaan rustig ons gangetje.

Met succes zo blijkt want na een mooie tocht bereiken we veilig en wel Trek’âne, waar we beloond worden voor de goede zorgen met een sirop lavende. De rest van de dag kunnen we rustig wat genieten van het zwembad, een gezelschapsspelletje en een dutje. Aaaah La Douce France 🙂

Alle foto’s vind je hier.

Wandeling