Grotten – Leven en Reizen

Dag 6: Verkenning van Ave d’Orgnac

18 juli 2017 Iline

Vandaag is een rustige dag. In onze trekking is een bezoek aan de grotten en het museum van de prehistorie van Orgnac inbegrepen. Gezien gisteren bleek dat dit letterlijk naast de deur van het hotel ligt, is er geen haast bij het ontbijt. Na het ontbijt nog even Titâne aandacht geven en dan richting grot gaan.

Daar blijken er ook rondleidingen in het Nederlands mogelijk te zijn. 1 à 2 per dag en toevallig 5 minuten nadat wij de vraag stelden. De gids blijkt een Vlaming te zijn die in het dorp woont, 5 talen spreekt en als pensioenbezigheid nog de Nederlandstalige rondleidingen verzorgt. Hij heeft al meer dan 7000 bezoeken aan de grot achter de rug en kent dit dus door en door.

Zijn uitleg is doorspekt met grapjes en opmerkingen rond milieubewustzijn. Een groter respect en bewondering voor de grot kan je denk ik niet vinden in een gids. En de grot; die is prachtig. Het doet je een beetje nietig voelen zo een bezoek. Waren wij 29-jarigen een stalagmiet, wij waren 2,9 mm groot… de grootste stalagmiet in de grot is 50 m… Na de rondleiding maakten Sander en ik een lijstje om onze milieu-impact nog wat terug te schroeven.

Na de grot wouden we graag het kleine toertje doen in de buurt van het park dat aangeraden werd in onze reisplannen. Ideaal, want dan konden we opnieuw picknicken in de natuur en kon Titâne nog wat grazen op onze stop. Het plan was goed, maar er waren 2 problemen. Nr 1: we konden blijkbaar het begin van de wandeling niet vinden. Nr 2: Titâne begon meer en meer te manken naarmate we meer doelloze toertjes deden op de gigantische parking van het park.

We maakten ons echt zorgen om Titâne haar hoeven en belden dus naar Trek’âne om raad te vragen. Die was duidelijk: Titâne moest terug naar haar park aan het hotel om verder te rusten. Ofwel was ze kwaad omdat haar vriendinnen deze ochtend vertrokken op tocht en zij niet (en doet ze dus alsof) ofwel heeft ze overbelaste hoeven en heeft ze nog rust nodig. Terug naar het hotel dus (op 20 m).

Na even zoeken zonder ezel vonden we wel de start van de korte wandeling en ontdekten we nog een paar verlaten plekjes in de kalkrotsen. Het deed ons deugd om toch nog eens de benen te strekken, maar we waren allebei blij dat het maar een korte wandeling was. En we waren allebei ook redelijk met onze gedachten bij Titâne.

Na onze wandeling bleek Titâne al bezoek gehad te hebben van haar bazinnen. Ze had ‘kousjes’ gekregen van duct tape met onderaan compressen om haar volledig klaar te stomen voor de tocht van morgen. We zijn benieuwd!

We sluiten de dag af met een menuutje op het terras van het hotel, met als special guest: de wilde everzwijnenfamilie (mama, papa en 3 kindjes) die de buurt ‘onveilig’ maakten. Ze kwamen echt tot op 10 m van het terras en vooral zeer dicht bij het ezelpark. Ik vermoed dat Titâne de familie wel kent, want een groot probleem bleek dit helemaal niet te zijn.

Postojnska jama & Predjamski grad

26 juli 2015 Sander

Na onze rustdag van gisteren, deden we vandaag mee aan het massatoerisme in Slovenië, namelijk de Postojnska jama. Overal langs de wegen staan er reclameborden voor dit grottencomplex. Het was slecht weer vandaag dus het ideale moment om onder de grond te kruipen.

Aangekomen in Postojna viel het direct op hoe groot het complex is. Veel parking, drie hotels, overal restaurants en zelfs een hondenkennel waar de beestjes braaf op hun baasje kunnen wachten terwijl die de grotten bezocht. De prijs was er ook wel naar… Tegen twaalf uur verzamelde een gigantische massa zich aan de ingang van de grotten. Daar moesten we ons per taalgroep zetten en zo werden we naar het treintje geleid. Ja, een treintje om onder grond te rijden! Een beetje onwennig zetten we ons neer tussen de andere massa en nadat het treintje drie keer floot, vertrokken we (echt zoals in Disneyland). Oh ja, voor we op de trein gingen, werd er een foto genomen die je aan de uitgang kon kopen. Tijdens de rit werd er zo nog eens een foto genomen… Je kan dus wel spreken van een pretparksfeertje.

Gelukkig stelde de grot helemaal niet teleur. Tijdens de treinrit kon je genieten van allerlei mooie steenformaties die schitterend verlicht werden. Bovendien kon je zoveel foto’s nemen als je wou. Na een dikke vijf minuten stopte de trein en dan ging de wandeling te voet verder. De gids vertelde op verschillende plaatsen kort iets (ze haalde steevast een microfoon uit de muur waardoor je het goed kan horen) en maakte wat mopjes tussendoor (wat en verschil met de vorige gids).

Ondertussen zagen we de ene stalagmiet na de andere stalactiet. De ene zeer breed, de andere heel smal of zeer wit tot zeer bruin. Een heel gamma aan kleuren passeert er terwijl we rustig verder wandelden. We passeerden de spaghettihal (waar er echt duizenden stalactieten zijn) en gingen verder de diepte in waar we uiteindelijk bij de briljant uitkomen, een vijfmeter hoge stalagmiet die volledig wit is, zonder onzuiverheden. Er werd ook uitleg gegeven over de olm, een soort salamander die ook wel “the human fish” wordt genoemd. In een aquarium konden we er een stuk of vijf zien en we begrepen direct waarom men vroeger dacht dat dit babydraakjes waren.

Terug buiten gekomen, knorde onze maagjes heel erg luid. Er was zeer veel fastfood en pizza, maar daar hadden we geen zin in. Gelukkig zag Iline een klein bordje “grill” met een pijltje opzij. Daar konden we iets (redelijk) gezond eten dat nog eens goed smaakte ook!

We hadden ook nog betaald voor Predjamski grad, een bijzonder kasteel gebouwd tegen de berg. Aan de ingang kregen we een audioguide waar ik normaal gezien nooit naar luister, maar omdat het zo een bijzonder kasteel was, deed ik dit toch. Het werd een zeer boeiende rondleiding met een schitterend verhaal.

Bleek dat er destijds een rebelse ridden woonde die een jaar lang belegerd werd en tijdens de belegering vers eten aan de soldaten beneden gaf. Die wisten namelijk niet dat er een geheime tunnel was die uitkwam aan de andere kant van de bergen waar de ridder zijn eten ging halen. Het belegeringsleger was ervan overtuigd dat de ridder demonische krachten had.

Het kasteel zelf is helemaal anders dan alle anderen die ik ooit al zag net doordat het in de rots werd gebouwd en niet er zomaar tegen werd gezet. Zeer interessant!

Alle foto’s van de reis vind je hier.

Een dagje in Lord of the Rings-sfeer

23 juli 2015 Iline

Vandaag had ik, Iline (ja ik schrijf soms ook een blogbericht), een dagje Skocjan voorzien: we zouden Skocjanske Jame (de grotten) combineren met Rakov Skocjan (de kloof). Ondanks het feit dat het niet samen stond in de reisgids vertrokken we niets vermoedend naar de grotten. Eens aangekomen kochten we heel braaf onze tickets voor de tour in de grotten en wouden we wat info vragen over de wandelingen in de kloof. Daar kwamen we tot de constatatie dat de Skocjan grotten niet aan de Skocjan kloof lagen… Niets aan te doen, we zouden wel zien wat we na ons bezoek aan de grotten nog konden doen.

Sander raadt onderstaande deuntje aan tijdens het lezen van deze tekst. httpa://www.youtube.com/watch?v=FCmveo84d8Q&feature=iv&src_vid=1iYEwFDLVnM&annotation_id=annotation_1312707823

Dat bezoek startte met een gids die wat op haar tenen getrapt was omdat niet iedereen muisstil naar haar uitleg luisterde. Let wel, er stonden zeker meer dan 100 mensen te wachten om de grotten binnen te mogen… Het was dus al duidelijk dat onze gids een beetje slecht gezind was. Eens binnen werden we door diezelfde gids op het hart gedrukt dat we zeker geen foto’s mochten maken in de grot, omwille van de veiligheid. Ik keek naast mij en zag een diepe teleurstelling in Sander zijn ogen, die al een tijdje stond te popelen met zijn lichtgevoelige lens in aanslag. Nu ja, dan maar genieten met de ogen zeker? 19325794134_3bb9ee9dd7_z

Het eerste deel van de grotten, the Silent Cave, was wat je van een grot zou verwachten: veel stalactieten en stalagmieten. Van het tweede deel, echter, waren we allebei een beetje stil geworden. The Water Murmuring Cave bleek een ondergrondse canyon te zijn. De kamer waarin je terecht komt op de tour is één van de grootste ter wereld, echt spectaculair! In onze groep was er iemand die de hele tijd het thema-liedje van Lord of the Rings aan het neuriën was, wat ons op sommige momenten echt wel deed denken dat we door de grotten van Moria aan het wandelen waren… De trapjes en touwen van de oude speleologen in de jaren 1800 waren zelfs nog goed zichtbaar, wat de gelijkenis alleen maar treffender maakte.

De gids gaf af en toe iemand onder zijn voeten als die een foto trok of te ver achter bleef. Op een bepaald moment hoorde ik ze toeristen onder hun voeten geven, vrij vertaald: past u op of jullie mogen helemaal vooraan lopen hoor! Toch hoorde ik af en toe naast mij een stil geklik van een camera. Zonder te kunnen focussen of te zien wat hij trok, nam Sander af en toe in het geniep een foto met zijn camera die om zijn nek hing, in de hoop toch iets van de indrukwekkende grotten te kunnen vastleggen op beeld. Gelukkig zijn er een paar gelukt!

Na de grotten beslisten we toch naar de Skocjan-kloof te rijden, ook al was dit dus 40 minuten verder. We wisten eigenlijk niet goed wat te verwachten, omdat de reisgids niet veel details gaf, dus we volgenden maar op goed geluk de pijltjes langs de weg. Deze weg werd alsmaar smaller en smaller en op een gegeven moment zelfs onverhard. We waagden ons toch nog verder tot aan een bord met een heel klein beetje uitleg. De auto zat ondertussen al helemaal onder het stof, maar wat een geluk dat we doorgereden waren! We kwamen op onze korte wandeling namelijk terecht in een stukje van de kloof dat op een sprookje leek! Het water had verschillende korte grotten en natuurlijke bruggen uitgesleten. Deze setting, midden in een bos en met super veel groen was echt idyllisch, ook weer een beetje in Lord of the Rings-sfeer. Bovendien waren we bijna moederziel alleen hier! Een fantastische dag dus