Gisteren ochtend ging ik vlug eens gaan lopen nadat ik Adriaan ververste en een melkje gaf. Daarna legde ik hem bij Iline. 12 km later kwam ik thuis in een nog donker huisje met een slapende baby en een slapende mama. Ik nam vlug een bad voordat ze wakker werden. Het werd dus terug een trage start, maar daarvoor zijn we hier! Adriaan at zijn groentenpap niet echt graag dus morgen proberen we eens prei in plaats van aubergines. Wie weet!
Gisteren stond het natuurreservaat van de Halle- en Hunneberg op het menu. De twee tafelbergen zijn gescheiden door een kloof met een dorpje erin, maar vormen samen een natuurgebied dat gekend staan om zijn elanden. Het is dan ook het koninklijke jachtgebied hier in Zweden, waar toeristen buiten het seizoen zelf mogen speuren naar elanden, zonder ze te schieten weliswaar.
We startten met een wandeling op de Halleberg, daar waar de brochure de grootste kans op ‘eland-spotting’ beloofd. We waren echter nogal laat aan, dus we vermoeden dat het gemis aan elanden wel eens te maken kon hebben met onze slechte timing. Mooie wandeling weliswaar. In de namiddag waagden we ons geluk op de Hunneberg, met een wandeling centraal op het plateau. We trokken dwars door het beschermde gebied, maar ook hier waren de elanden ver te zoeken. We vermoeden dat we er wel een paar nietsvermoedend zijn voorbij gewandeld, aangezien we allebei zodanig gefocust waren op onze voeten om deze niet om te slaan. Toch verliepen deze wandelingen veel stiller dan anders, dus het was duidelijk dat we beiden hoop koesterden. Hoop die niet beloond werd met een ontmoeting met een eland, maar een hert dat zich niet zo goed verstopt had, dat kon er wel vanaf.
Zo erg vonden we het eigenlijk niet dat we geen elanden gezien hadden, want die avond hadden we een eland-safari geboekt die in veel reisgidsen aangeraden werd. Reikhalzend wachtten we op de bus die ons ‘s avonds opnieuw naar het park zou brengen. Wanneer we opstapten viel het ons op hoeveel mensen er op de bus zaten. We speculeerden dan ook dat we nog in kleinere groepjes zouden opgesplitst worden. Eens aangekomen bij het centraal gelegen museum, kregen we onze wrap met eland-salami en mochten we een kijkje nemen in het museum. We dachten daarna ingedeeld te worden in groepjes om op tocht te gaan, maar plots moesten we opnieuw de bus op. Bovendien was er nog een bus met mensen, dus misschien moesten we naar een andere vertrekplaats rijden?
Op de bus werden verrekijkers uitgedeeld. Even daarna werd er vermeld dat het nog een dik halfuur was tegen dat de zon onder zou gaan, dus dat we ‘meer dan voldoende tijd hadden om te zoeken’. Op dat moment hadden wij naïevelingen door dat dit het zou zijn: we kwamen niet meer van die bus af. We waren met open ogen in een ‘tourist trap’ gelopen. De bus heeft ongeveer 4 rondjes gereden op de openbare weg die de tafelberg ontsluit, en dit in tegengestelde richting aan de andere bus (om toch niet in elkaars buurt te rijden). Een dik uur later was er even heisa: er had iemand een eland gespot. We waren er natuurlijk net voorbij gereden, dus de bus zette zich in achteruit: ‘PUUT PUUT PUUT PUUT’. Sander en ik kregen bijna de slappe lach. Het was zo absurd dat mensen effectief dachten op deze manier veel elanden te kunnen spotten dat het bij ons zelfs nooit was opgekomen dat dit onze uitstap zou zijn…
Een dik kwartier later zagen we dan toch een eland. Hij keek wat verdwaast naar de bus, waarschijnlijk terwijl hij zich afvroeg wat wij in godsnaam aan het doen waren. Ach ja, het gebeurt niet veel dat wij ons laten vangen aan dergelijke uitstappen, maar we hebben ons toch nog goed geamuseerd. Na ongeveer 3 uur op die bus en 1 eland hadden we het echter wel gehad en waren blij om terug in het stadje afgezet te worden.
Vandaag, onze laatste dag in Zweden, reden we terug zuidwaarts richting Kullaberg. Het schiereiland ligt niet zo ver van de ferry die we morgen moeten nemen, en biedt enkele wandelingen. Sander en ik trokken dus voor een laatste keer onze trekschoenen aan en deden de tour van het schiereiland, op het gemak en genietend van de laatste zon.
Vandaag waagden we nog eens een gokje: we besloten het nationaal park dat in alle reisgidsen staat (Kosterhavets National Park) links te laten liggen omdat het opnieuw een eilandje was, en gaan voor het onbekende Tresticklan National Park. Dit is het meest noordelijke punt van onze reis, vlakbij de Noorse grens.
Dit nationaal park ligt uit de weg en een beetje verloren: geen bezoekerscentrum met informatie en voor de laatste 20 km heb je maar liefst een halfuur nodig. Het bochtige wegje er naartoe komt uit op een parking met een infobord en enkele brochures met het wandelkaartje, maar meer heb je niet nodig als je picnic in de rugzak zit. We konden dus zonder problemen opnieuw de natuur intrekken.
Met de parking achter ons, kwamen we algauw midden in het park terecht, waar er niets te horen was buiten vogeltjes, de wind in de bomen en af en toe wat stromend water. We wandelden van meertje naar meertje, de één al groter dan de andere, maar bijna allemaal met waterlelies. Het groene mos ziet er zo zacht uit dat je er gewoon zou willen in gaan liggen en het water was zo helder dat je zonder problemen de bodem kon zien. Wat een prachtig stukje natuur, en dit allemaal voor ons alleen. We kwamen maar een paar andere mensen tegen de hele dag.
Na onze wandeling en picnic in het zonnetje trekken we naar Haverud, waar er ons een driedelige aqua/viaduct wacht, voor auto’s, trein en boten. De reisgids bleek dit wat overdreven te hebben, want in tegenstelling tot wat we dachten van de omschrijving waren dit 3 aparte bruggen, maar het was tof om de sluizen eens te zien en we genoten allebei van ons ijsje in de zon. Mooie afsluiter van de dag alvorens naar ons volgende hotel te rijden…
De foto’s komen nog steeds langzaam maar zeker online… Hopelijk staan ze er morgen allemaal op.
Deze ochtend vertrokken we een pak vroeger dan gisteren omdat we weer een ferry moesten nemen en deze keer zeker genoeg parking wouden hebben. Er was inderdaad weer zeer veel privé parking en later begrepen we dat dit de plaatsen waren voor de bewoners van het autovrij eiland. We kwamen aan bij de vertrekplaats van de ferry om daar te merken dat de eerstvolgende ferry pas een klein uur later vertrok. Goh ja, beter te vroeg dan te laat. De ferry kwam aan en we stapten op. Er waren welgeteld drie passagiers aan boord en we begonnen wat zenuwachtig te zijn of onze bestemming wel de moeite waard zou zijn…
We meerden aan en quasi direct werden we aangesproken door een oudere man die ons persé zijn museum wou tonen. Hij ging ons dan ook een wandelkaartje geven (dat vonden we nergens), want “we zagen er toch uit als echte wandelaars”. Een beetje onvrijwillig volgden we de oude man die alsmaar sneller stapte zodat we hem bijna kwijt waren. Hij loodste ons een gebouw binnen dat zowat achter allerlei andere huizen stond en we vreesden het ergste… Plots zagen we allemaal opgezette dieren staan… De man begon te vertellen en te vertellen over de geschiedenis van het eiland, over de verschillende dieren en zijn persoonlijk project dat we aan het bezichtigen waren. Op een gegeven moment sprak hij ook Nederlands. Na een tijdje beleefd te luisteren konden we toch vluchten nadat een ander gezin nietsvermoedend zijn nest was binnen gesukkeld (maar wij hadden wel onze wandelkaart!).
We wandelden rustig naar de onderkant van het eiland en begonnen te vermoeden dat er eigenlijk niet veel meer te zien zou zijn dan water en wat boten (wat op zich ook zeer mooi is, maar daar waren we al gewend aan geraakt). Plots dook het pad echter recht de struiken in, over grachten met planken, over rotsen, tussen struise planten, door zwermen muggen naar uiteindelijk een prachtig uitzicht op de zee en op poelen water vol lelies. Onderweg kwamen we amper andere mensen tegen (wat ook altijd bijdraagt aan de pracht van de natuur). Na een kleine 8 km kwamen we terug aan in het dorpje waar we iets kleins aten en de ferry terug opsprongen.
We moesten namelijk nog naar onze nieuwe B&B rijden. Daar aangekomen namen we vlug een douche en reden we verder door naar Lysekil waar we een zeer lekker Italiaans restaurant tegen kwamen net op het moment dat we onze zoektocht naar treffelijk eten bijna opgaven. Als afsluiter van de dag zitten we nu samen met de andere gasten van de B&B naar de finale van het EK te kijken.
Alle foto’s van de reis vind je hier.
Dag 24 is onze laatste volle dag in Yellowstone. Daarom maken we er een actieve dag van en kiezen we twee wandelingen om te doen. De eerste wandeling is in Canyon Village. We parkeren de auto en maken ons gereed om te vertrekken op de South Rim … en we zien ons eerste hert! Tijdens de wandeling passeren we een prachtige waterval. Door het zonlicht reflecteert het water en worden we getrakteerd op een regenboog. Een tijdje later is de regenboog weg. We waren dus op de perfecte plaats op het perfecte moment!
…
Vandaag staat de bovenkant van Yellowstone op het programma. Het is een eind rijden en de wegenwerken helpen niet echt. Gelukkig kunnen we genieten van prachtige natuur rondom ons. Jammer genoeg hebben alle dieren besloten om zich weg te steken dus moeten we het stellen met watervallen, meren en rivieren. 
…
We starten de dag in Arches National Park met een dik wolkenlaag. In het Visitor Center raden ze ons een aantal wandelroutes aan, maar de ranger zegt dat er wel zeer veel wandelaars zullen zijn.