Slovenië – Leven en Reizen

Neurenberg

27 juli 2015 Sander

De terugkeer naar België werd vandaag ingezet. We ruimden het appartementje op, Iline controleerde 10 keer alle kasten en lades of we zeker niets vergeten waren en daarna hop de auto in naar Neurenberg. Het rijden ging deze keer zeer vlot in vergelijking met het heen gaan. Niet teveel wegenwerken, geen echte files, …

We kwamen aan in de stad en reden direct het “oude gedeelte” binnen. Nu ja, oud. Alles hier is gebouwd na 1945 omdat de geallieerden alles hebben plat gegooid. Het enige dat gespaard gebleven is, zijn de stadsmuren. We checkten in en parkeerde onze auto in de garage van het hotel (met autolift) en wandelden het hotel buiten op zoek naar een goeie sushi bar die ons aangeraden werd op foursquare. Neurenberg is een zeer aangename stad die bruist van het leven. De winkels waren nog bijna allemaal open, er hing een gezellig sfeertje door al de mensen die zo wat rond dwaalden en er waren enkele mooie gebouwen (die volledig opnieuw gerenoveerd zijn zoals ze er stonden voor 1945). 19874514580_4ab0c004c8_z

De sushi was overheerlijk, maar in alle straten werd de Neurenberge Bratwürst aangeraden. Ik kon mij niet bedwingen en kocht een heel klein broodje met drie worstjes op (een pistoletje) en het smaakte zeer goed. Zonder saus en toch zeer sappig. Jammie! We keerden terug naar het hotel waar we direct de stoomdouche gingen verkennen. Even alle poriën open zetten en de vuiligheid van de voorbije week (vooral zonnecreme) eruit zweten. Wat een hemels gevoel. Daarna nog een drankje aan de bar om de reis helemaal af te sluiten.

Postojnska jama & Predjamski grad

26 juli 2015 Sander

Na onze rustdag van gisteren, deden we vandaag mee aan het massatoerisme in Slovenië, namelijk de Postojnska jama. Overal langs de wegen staan er reclameborden voor dit grottencomplex. Het was slecht weer vandaag dus het ideale moment om onder de grond te kruipen.

Aangekomen in Postojna viel het direct op hoe groot het complex is. Veel parking, drie hotels, overal restaurants en zelfs een hondenkennel waar de beestjes braaf op hun baasje kunnen wachten terwijl die de grotten bezocht. De prijs was er ook wel naar… Tegen twaalf uur verzamelde een gigantische massa zich aan de ingang van de grotten. Daar moesten we ons per taalgroep zetten en zo werden we naar het treintje geleid. Ja, een treintje om onder grond te rijden! Een beetje onwennig zetten we ons neer tussen de andere massa en nadat het treintje drie keer floot, vertrokken we (echt zoals in Disneyland). Oh ja, voor we op de trein gingen, werd er een foto genomen die je aan de uitgang kon kopen. Tijdens de rit werd er zo nog eens een foto genomen… Je kan dus wel spreken van een pretparksfeertje.

Gelukkig stelde de grot helemaal niet teleur. Tijdens de treinrit kon je genieten van allerlei mooie steenformaties die schitterend verlicht werden. Bovendien kon je zoveel foto’s nemen als je wou. Na een dikke vijf minuten stopte de trein en dan ging de wandeling te voet verder. De gids vertelde op verschillende plaatsen kort iets (ze haalde steevast een microfoon uit de muur waardoor je het goed kan horen) en maakte wat mopjes tussendoor (wat en verschil met de vorige gids).

Ondertussen zagen we de ene stalagmiet na de andere stalactiet. De ene zeer breed, de andere heel smal of zeer wit tot zeer bruin. Een heel gamma aan kleuren passeert er terwijl we rustig verder wandelden. We passeerden de spaghettihal (waar er echt duizenden stalactieten zijn) en gingen verder de diepte in waar we uiteindelijk bij de briljant uitkomen, een vijfmeter hoge stalagmiet die volledig wit is, zonder onzuiverheden. Er werd ook uitleg gegeven over de olm, een soort salamander die ook wel “the human fish” wordt genoemd. In een aquarium konden we er een stuk of vijf zien en we begrepen direct waarom men vroeger dacht dat dit babydraakjes waren.

Terug buiten gekomen, knorde onze maagjes heel erg luid. Er was zeer veel fastfood en pizza, maar daar hadden we geen zin in. Gelukkig zag Iline een klein bordje “grill” met een pijltje opzij. Daar konden we iets (redelijk) gezond eten dat nog eens goed smaakte ook!

We hadden ook nog betaald voor Predjamski grad, een bijzonder kasteel gebouwd tegen de berg. Aan de ingang kregen we een audioguide waar ik normaal gezien nooit naar luister, maar omdat het zo een bijzonder kasteel was, deed ik dit toch. Het werd een zeer boeiende rondleiding met een schitterend verhaal.

Bleek dat er destijds een rebelse ridden woonde die een jaar lang belegerd werd en tijdens de belegering vers eten aan de soldaten beneden gaf. Die wisten namelijk niet dat er een geheime tunnel was die uitkwam aan de andere kant van de bergen waar de ridder zijn eten ging halen. Het belegeringsleger was ervan overtuigd dat de ridder demonische krachten had.

Het kasteel zelf is helemaal anders dan alle anderen die ik ooit al zag net doordat het in de rots werd gebouwd en niet er zomaar tegen werd gezet. Zeer interessant!

Alle foto’s van de reis vind je hier.

Rustdagje Piran

25 juli 2015 Sander

Na al het wandelen de laatste dagen, wouden we eens een dagje rust. Bovendien zou het vandaag niet echt mooi weer worden in de omgeving van Bled. Daarom vertrokken we naar Piran, een kuststadje dat volgens ons toeristisch boekje vergeleken wordt met Venetië. Het was een zeer drukke 2 uur rijden met wat file hier en daar.

Daar aangekomen parkeerden we ons en gingen te voet naar het stadje (de gratis bus lieten we links liggen, want het zag er veel te druk en te warm uit op die mini bus met al dat volk). Het waaide hard, wat verschrikkelijk deugd deed aangezien het toch zo een 32 graden was. We kuierden wat rustig rond door de straatjes en dronken hier en daar een drankje op het terras. Tussen de boten aten we onze zelfgemaakte lunch op terwijl voor ons klotste tegen de dokken. Die bleek echter wat tegen te vallen door de veel meer geconcentreerde smaak van het lookpoeder hier.

We wandelden verder en genoten van de oude huisjes en het vakantiesfeertje dat over het stadje hangt. Helemaal boven vonden we een kerk met daar een prachtig uitzicht waar je Italië en Kroatië kan zien. Terug naar beneden kregen we opnieuw een klein hongertje (de lunch was eigenlijk maar mini door de overdosis look) waarna we op het internet een goed restaurant zochten. We vonden een vis restaurant waar je visplateau’s voor 2 kon krijgen. Daar aten we ons buikje vol. Iline wou heel graag nog eens in het water plonsen dus ze kleedde zich vlug om en daalde het trapje af in de zee. Het water was zeer warm en ze zwom wat rond terwijl ik genoot van de stralende zon en de frisse wind.

Alle foto’s van de reis vind je hier.

In de wolken op de Velika Planina

24 juli 2015 Iline

Vandaag zou een beetje een dag van restjes worden. In die zin dat we niets meer op ons lijstje staan hebben (behalve voor het weekend) dat we absoluut nog willen doen. Mijn oog viel op een stukje in de reisgids “Worth a Trip”. Niet persé één van de hoogtepunten, maar leuk voor een dagje extra. Op goed geluk vertrekken we dus naar het cable-car station dat ons naar de Velika Planina zou brengen.

Toen we onze bestemming naderden en in de verte het bakje van de skilift over en weer zagen gaan, waren we onmiddellijk beiden gelukkig dat we niet te voet naar boven moesten. De gids vertelde ons dat het doenbaar was in 3 à 4 uur klimmen, maar een ritje van 5 minuten in de cable-car leek ons toch iets meer geschikt voor ons ‘rustig’ dagje. Eens aangekomen aan het bovenste station bleek dat de Velika Planina nog een uurtje verder lag, dus dat we toch nog een uur fors omhoog moesten. Gelukkig hadden we onze stapschoenen aan en de nieuwe wandelstokken bij!

Na een halfuur wandelen kwamen we op een soort bergkam. Bijzonder hier waren de opkomende onweerswolken. Het was alsof de wolken de andere kant van de kam aan het beklimmen waren en ook net de top bereikten. Ze werden omhoog gestuwd door de bergkam en kwamen, eens over de top, onze richting uitgerold. Daardoor liepen we een stukje letterlijk met ons hoofd in de wolken. Gelukkig bleken ze niet hardnekkig te zijn en hadden we al vlug aan de andere kant van de kam terug wat zon!

Eens over de kam, bereikten we al snel de Velika Planina. Dit is een soort hoogplateau met groene weiden en typische herdershutten. Het glooiende landschap deed ons een beetje aan Schotland denken, maar de hutjes gaven het geheel een Oostenrijks tintje. De hutjes zijn trouwens beschermd: er mogen er wel nog nieuwe gebouwd worden, maar enkel met 1 van de 5 grondplannen vastgelegd na de heropbouw in WOII. Het enige oorspronkelijke hutje dat nog overgebleven was, is nu een museum. Hier kwamen we te weten dat het geschikte verlovingsgeschenk niet echt een ring is, maar eerder een persoonlijk gedecoreerd stuk droge kaas…

Onze magen rammelden ondertussen al eventjes, dus we besloten iets te zoeken om te eten. Het restaurantje Zeleni Rob stond aangeraden in de gids, dus zochten we ons daar een plaatsje op het terras. We vroegen de menu en kregen een baadje met 6 prentjes erop, geen prijzen en geen uitleg. Wel werd erbij verteld dat ze alles hadden, behalve deze 3 dingen… Dan maar kiezen uit de andere 3 zeker? Worst, andere worst of een zoet pasteitje met kwark. We gingen voor de eerste worst en de kwark. De worst met graantjes was lekkerder dan verwacht en het pasteitje met kwark bleek in de smaak te vallen. Het laatste is een lokale lekkernij (struklji).

Eens terug beneden besloten we de rest van onze namiddag door te brengen in het middeleeuws stadje Skofja Loka. Dit bleek echter wat tegen te vallen, aangezien het meer een middeleeuws pleintje was dan echt een stadje. We wandelden vlug nog eens tot aan het kasteel, maar daar viel er ook niet zoveel te beleven. Gelukkig waren we vrij lang blijven plakken op de groene hoogtevlakte. Dan maar genieten van een ijsje op het pleintje en terug naar ons appartementje… Toch een zalig en verrassend dagje!

Hier vind je alle foto tot nu.

Een dagje in Lord of the Rings-sfeer

23 juli 2015 Iline

Vandaag had ik, Iline (ja ik schrijf soms ook een blogbericht), een dagje Skocjan voorzien: we zouden Skocjanske Jame (de grotten) combineren met Rakov Skocjan (de kloof). Ondanks het feit dat het niet samen stond in de reisgids vertrokken we niets vermoedend naar de grotten. Eens aangekomen kochten we heel braaf onze tickets voor de tour in de grotten en wouden we wat info vragen over de wandelingen in de kloof. Daar kwamen we tot de constatatie dat de Skocjan grotten niet aan de Skocjan kloof lagen… Niets aan te doen, we zouden wel zien wat we na ons bezoek aan de grotten nog konden doen.

Sander raadt onderstaande deuntje aan tijdens het lezen van deze tekst. httpa://www.youtube.com/watch?v=FCmveo84d8Q&feature=iv&src_vid=1iYEwFDLVnM&annotation_id=annotation_1312707823

Dat bezoek startte met een gids die wat op haar tenen getrapt was omdat niet iedereen muisstil naar haar uitleg luisterde. Let wel, er stonden zeker meer dan 100 mensen te wachten om de grotten binnen te mogen… Het was dus al duidelijk dat onze gids een beetje slecht gezind was. Eens binnen werden we door diezelfde gids op het hart gedrukt dat we zeker geen foto’s mochten maken in de grot, omwille van de veiligheid. Ik keek naast mij en zag een diepe teleurstelling in Sander zijn ogen, die al een tijdje stond te popelen met zijn lichtgevoelige lens in aanslag. Nu ja, dan maar genieten met de ogen zeker? 19325794134_3bb9ee9dd7_z

Het eerste deel van de grotten, the Silent Cave, was wat je van een grot zou verwachten: veel stalactieten en stalagmieten. Van het tweede deel, echter, waren we allebei een beetje stil geworden. The Water Murmuring Cave bleek een ondergrondse canyon te zijn. De kamer waarin je terecht komt op de tour is één van de grootste ter wereld, echt spectaculair! In onze groep was er iemand die de hele tijd het thema-liedje van Lord of the Rings aan het neuriën was, wat ons op sommige momenten echt wel deed denken dat we door de grotten van Moria aan het wandelen waren… De trapjes en touwen van de oude speleologen in de jaren 1800 waren zelfs nog goed zichtbaar, wat de gelijkenis alleen maar treffender maakte.

De gids gaf af en toe iemand onder zijn voeten als die een foto trok of te ver achter bleef. Op een bepaald moment hoorde ik ze toeristen onder hun voeten geven, vrij vertaald: past u op of jullie mogen helemaal vooraan lopen hoor! Toch hoorde ik af en toe naast mij een stil geklik van een camera. Zonder te kunnen focussen of te zien wat hij trok, nam Sander af en toe in het geniep een foto met zijn camera die om zijn nek hing, in de hoop toch iets van de indrukwekkende grotten te kunnen vastleggen op beeld. Gelukkig zijn er een paar gelukt!

Na de grotten beslisten we toch naar de Skocjan-kloof te rijden, ook al was dit dus 40 minuten verder. We wisten eigenlijk niet goed wat te verwachten, omdat de reisgids niet veel details gaf, dus we volgenden maar op goed geluk de pijltjes langs de weg. Deze weg werd alsmaar smaller en smaller en op een gegeven moment zelfs onverhard. We waagden ons toch nog verder tot aan een bord met een heel klein beetje uitleg. De auto zat ondertussen al helemaal onder het stof, maar wat een geluk dat we doorgereden waren! We kwamen op onze korte wandeling namelijk terecht in een stukje van de kloof dat op een sprookje leek! Het water had verschillende korte grotten en natuurlijke bruggen uitgesleten. Deze setting, midden in een bos en met super veel groen was echt idyllisch, ook weer een beetje in Lord of the Rings-sfeer. Bovendien waren we bijna moederziel alleen hier! Een fantastische dag dus

Trein & Auto

22 juli 2015 Sander

Ook deze ochtend kroop ik vroeg uit ons bed, maar deze keer samen met Iline. We moesten namelijk een autotrein halen! We maakten ons gereed en namen een lekkere picnic mee. Vandaag zouden we namelijk het Triglav Nationaal Park ontdekken met de auto. We reden naar Bohinjska Bistrica waar we met de auto op de trein inscheepten. Het ging er allemaal nogal losjes aan toe, maar dit zorgde voor een zeer ontspannen sfeer om te vertrekken. Het begon met een lange tunnel waarbij we nogal door elkaar geschud werden. Zelfs in die mate dat we allebei onze gordel aandeden! Uiteindelijk kwamen we aan in Most na Soci waar we onze rit verder zetten.

De allereerste stop op het programma was Tolmin. Daar wouden we nog wat inkopen doen en een kloof bezoeken. We parkeerde onze auto aan de plaatselijke winkel en plots viel het ons op hoe zwart het er wel niet was. Blijkbaar kwamen we net op het moment dat “Metaldays” doorging in Tolmin. Tussen de meest ruige kerels die helemaal in het zwart gekleed waren of met ontbloot viking lichaam rondliepen, deden wij rustig onze inkopen. Het viel ons op hoeveel er Nederlands gesproken werd. Duidelijk een zeer populair festival!

Nadat we alles hadden, reden we naar de Tolmin Gorge. Het was ondertussen al 36-38 graden dus het zweten kon weer beginnen! De wandeling begon met een stuk op de weg naar boven. Daar hadden we een mooi uitzicht op de kloof, maar de echte schoonheid zagen we pas beneden. We volgde allerlei paadjes en zagen verschillende watervallen (alhoewel ze het hier jumping pools noemen omdat het water van de ene verdieping naar de andere springt). Er was ook een hangtouwbrug waar de metalfans (die duidelijk ook van de natuur houden!) hun springkunsten op oefenden. Een beetje verder kon je echt in de kloof gaan en daar lagen tientallen ruige vrouwen en mannen pootje te baden in het ijskoude water. Het was daar een zeer gezellige boel! Wij aten onze picnic dan ook maar op in de schaduw van de bomen met uitzicht op het water.

We sprongen terug in onze oven (ook al wel auto genoemd) en reden verder naar Bovec in een prachtig landschap. Daar vroegen we in een infopunt wat er te bezichtigen was. Men raadde ons een fort aan, namelijk Fort Hermann. De wandeling er naartoe loopt wel omhoog, maar het lag in de schaduw. Dat leek ons een zeer goed idee! Iline kon dan direct eens haar nieuwe wandelstokken uittesten. De tocht ging zeer vlot (zelfs met alle losliggende kiezelstenen). Eenmaal boven aangekomen zagen we de ruïnes van een fort dat de Italianen in de Eerste Wereldoorlog tegenhield (3600 mortieren afgeschoten, slechts 200 raakten hun doel). We wandelden rustig rond het fort en genoten van de omliggende bergen. Daarna keerden we terug naar de auto. Onze beproeving moest nog komen…

… de Vrsic Pass, met 25 haarspeldbochten omhoog en 25 haarspeldbochten naar beneden, allemaal ordelijk genummerd om de tel goed bij te kunnen houden! Om het nog wat leuker te maken, begon het beneden heel hard te regenen (met ongelofelijk dikke druppels). Iline reed rustig naar boven en ondertussen sprongen we uit de auto (met paraplu) om wat foto’s te maken. Gelukkig begon het snel op te klaren en de zon begon zelfs te stralen! Onderweg naar de top kwamen we een auto tegen die in een greppel tegen de berg aan was gereden. Zijn voorkant naar beneden en zijn achterkant de lucht in. Gelukkig stonden de twee inzittenden te lachen met lokale politie en pechverhelpers. Wij reden rustig verder… Een beetje verder was er een prachtig uitzichtpunt. Zeker omdat het nu volledig gestopt was met regenen en we konden ongelofelijk ver zien. We zijn misschien geen berggeiten, maar we kunnen er zeker van genieten! Terug in de auto reden we naar beneden en hop naar het appartement. Het was hier een zeer warme dag en dat maakte ons allebei zeer moe. Gelukkig was het niet ver meer en na een goeie maaltijd genoten we nog rustig van de avond.

Velika Savica & het Bohinj Meer

21 juli 2015 Sander

Op advies van collega’s van het werk vertrokken we vandaag naar de Savica waterval (Slap Savica). Een tweebenige waterval die naar het schijnt zeer mooi is. Zoals vaak is er ook eerst een stevige klim van twintig minuten waarbij we ontdekten hoe groot de impact van temperatuur en een vochtig klimaat is op het vermogen om te zweten… Zo een drie liter zweet later kwamen we aan bij de waterval. Daar konden we hem vanop een afstand bewonderen en het moet gezegd zijn, het is een zeer mooie A-waterval!

Wandelaars zoals we zijn wouden we daarna de berg Trigrlav beklimmen (of toch een deeltje aangezien de hele tocht drie dagen duurt…). Na Schotland en Californië gedaan te hebben, kan deze berg toch geen verrassingen voor ons in petto hebben. Toch? Na nog geen twintig minuten moesten we al even pauzeren omdat het zweet in straaltjes van ons lichaam drupte. De schande was compleet toen een beagle ons heel makkelijk passeerde, zo’n 500 meter de hoogte in klom tot zijn baasjes (die ook aan het afzien waren) “Charlie!” begonnen te roepen, waarna hij op het gemak helemaal terug naar beneden liep… We besloten om toch nog even door te zetten. We wandelden nog een klein uur aan een slakkentempo de berg op. Uiteindelijk besloten we om terug te keren (het pad werd alsmaar smaller en de losliggende kiezels hielpen niet echt). Ik ben eigenlijk geen held in de hoogte… We aten onze lunch tussen de bomen op een hoogte van 1000 meter. Daarna daalden we het pad heel voorzichtig terug af (nu werden de kiezels echt gevaarlijk) waarbij we de hond Charlie met zijn twee huisdieren naar boven zagen komen (de huisdieren waren nog altijd meer aan het afzien dan de hond).

19885954902_5faa58e1dc_z Eenmaal beneden aangekomen, twijfelden we geen seconde en sprongen (of kropen gekraakt) de auto in om naar Lake Bohinj te rijden. 15 minuten later zaten we in een kano en peddelden we wat op het meer. We kozen ervoor om naar de overkant te varen waar ik (nadat ik mijn dikke teen in het water dompelde) een dutje deed op het kiezelstrand (uitgeput als ik was) terwijl Iline als een otter door het water zwom. Het was minstens 35 graden en het water was lauw dus het was hemels na onze semi-mislukte klimpoging. We bleven daar ongeveer een tweetal uur tot het wat begon te overtrekken.

Alle foto’s van onze reis tot nu vind je hier.

Hier onder zie je onze poging om de berg op te wandelen:

Ljubljana

20 juli 2015 Sander

Ik was weer vroeg op (het wordt hier echt al zeer warm zeer vroeg) dus ik besloot nog eens te gaan lopen. Deze keer in omgekeerde richting (het steilste stuk eerst) en het ging zeer goed (ook al was het zonder muziekbegeleiding aangezien mijn oortjes weer stuk zijn…). Tegen dat ik terug kwam, was Iline ook al wakker en stond het ontbijt op mij te wachten. Veel beter dan dit kan het niet worden!

Het ging vandaag onweren in Bled dus we vertrokken naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Het was even zoeken naar de ingang van de parking (onze GPS wist duidelijk nog niet dat alle straten in Ljubljana éénrichtingverkeer zijn), maar uiteindelijk lukte dit dan toch. Tijdens het rond palaveren zagen we twee bordjes: roman forum & roman wall. We besloten op ontdekking te gaan en kwamen terecht bij een grasperkje en wat stenen die op elkaar gestapeld waren. Tot duszover het forum en de stadsmuur… We besloten dan maar direct naar de hoofdattractie te gaan: Ljubljanski Grad. Een prachtig kasteel gelegen op een heuvel die over de stad kijkt. Er zijn twee manieren om er te geraken: te voet (steil omhoog) of met een kabellift. We besloten dat we al genoeg geklommen hadden en betaalden wat extra om met de funicular te gaan.

Boven aangekomen beseften we dat we eigenlijk allebei al erge honger hadden (het was ook al 13 uur). Iline wist uit haar reisgids dat het eten in het restaurant van het kasteel zeer lekker zou moeten zijn en best meevalt van prijs. Het was prachtig weer en er waren nog enkele tafeltjes op het terras vrij. De beslissing was snel gemaakt. En gelukkig ook, want het waren culinaire hoogstandje. Rauwe scampi’s met gemarineerde olie (sushi), vissoep, hamburgertjes van gefileerde hert en gourmet schnitzel met amandeltjes en spinazie.

Nadat onze magen gevuld waren, vertrokken we op stap in het kasteel. We keken naar een filmpje over het ontstaan van het kasteel en genoten van het uitzicht over de stad. We bezochten de kerker en het prachtig kapelletje. Onder het kasteel zelf waren er ruimtes uitgegraven voor voorstellingen en tentoonstellingen. Ook zeer mooi gedaan.

De terugkeer naar Ljubljana deden we te voet (het was dan ook naar beneden). Daar wandelden we nog wat rond op de prachtige promenade langs de rivier die door de stad stroomt. Dronken we iets op een terrasje en aten we alweer één van de lekkerste ijsjes ooit (de stukjes braambessen en pistachenoten zaten er sporadisch nog in). Ik vrees dat ik nooit meer Belgisch ijs ga kunnen eten…

19869219441_240e25efab_z

Daarna vertrokken we naar het winkelcentrum om boodschappen te doen. Daar ontdekten we (toch vooral Iline) hoe moeilijk het is om producten te kopen als je niet begrijpt wat er op de verpakking staat… Na een dik uur rond te lopen in de winkel, gooiden we wat in de kar op hoop van zegen en keerden we terug naar het appartement. Moe maar voldaan van alweer een prachtige dag in het verre Slovenië.

We werden dan nog getrakteerd op een klein spektakel. Het regende kort zeer hevig, maar het is hier nog altijd zeer warm. Onderstaande foto is het resultaat van de verdamping.Momenteel kunnen we zelfs bijna niets meer zien.

Alle (tot nu toe getrokken) foto’s van de reis vind je hier.

Slapen en wandelen

19 juli 2015 Sander

I 19646698820_3e0e351e62_z line had gisteren een beetje teveel zon gehad en voelde zich vandaag niet goed. Hoofdpijn, draaierig en misselijkheid (volgens de internetdokter een duidelijke zonneslag). Ik hield mij dan maar wat bezig met lezen, lezen en nog wat lezen terwijl Iline lag te slapen. Om vier uur in de namiddag was het ergste voorbij. Iline wou graag nog wat buiten komen dus vertrokken we naar het kasteel van Bled.

We waren op voorhand gewaarschuwd dat het kasteel zelf eigenlijk niets voorstelt, maar dat het uitzicht prachtig is. Dit klopte volledig. Een museum met wat stenen, een bar, een restaurant en een wijnkelder dat is dan 13 euro alstublieft. Gelukkig maakte het uitzicht alles goed. Er was bovendien een serieuze wind aan het waaien waardoor we allebei het gevoel hadden aan de zee te zijn.

19839669881_636fb088da_z Iline voelde zich een pak beter na het bezoek aan het kasteel dus wandelden we nog eens heel het meer rond (dat is ongeveer zes kilometer). Ondertussen genoten we van de ondergaande zon die een prachtig lichtspel teweeg bracht op het kerkje in het midden van het meer. Hoe verder we van het centrum wandelden hoe minder toeristen er ook waren wat ook weer mooi meegenomen was. Na de wandeling en twee ijsjes keerden we terug naar ons huisje in Bodesce voor een rustig avondje.

Alle (tot nu toe getrokken) foto’s van de reis vind je hier.

Vintgar Gorge

18 juli 2015 Sander

Het is hier nogal warm en daarom stond ik vroeg op om te gaan lopen rond het meer. Vlug de auto in met mijn loopgerief aan, parking zoeken, uitstappen en een lokale loper proberen volgen. Dat ging redelijk goed tot we wat hellingen tegen kwamen (die bestaan niet in Gent). Dus zette ik mijn traject maar alleen verder. Gelukkig waren er zeer veel lopers en aangezien je rond het meer loopt, kan je niet echt fout gaan.

Toen ik terug kwam, zat Iline al te genieten op het terras van het uitzicht met een boekje over Slovenië in haar handen. Onze dag was gepland terwijl ik ging lopen. We zouden vandaag één van de meest toeristische (en dus verplichte) uitstappen doen: de Vintgar Gorge.

We sprongen in de auto en reden door smalle straatjes met steile hellingen. De gratis parking bestond uit een weide waar iedereen zijn auto parkeerde. We betaalden 3 euro per persoon (wij zijn nog altijd studenten!) en gingen de kloof binnen. Het was er zeer druk, maar lekker fris en zeer mooi om de kolkende rivier zich een weg te zien banen door te kloof. De vissen die we overal zagen, maakte het beeld alleen maar idyllischer.

19808178501_3ea5212eda_z Na een klein uurtje stappen, kwam we aangekomen aan de andere kant van de kloof. Er is een kleine waterval waar een paar heldhaftige idioten in het (ijskoude, letterlijk net gesmolten) water sprongen. Hun gekerm en geschreeuw door het koude water was te verwachten (maar maakte het niet minder grappig).

19803433995_08debe4c37_z Volgens de wandelgids van Iline kon je een grote lus maken terug naar deauto. We moesten daarvoor een kerk vinden namelijk de Sint-Katarina kerk. Er stonden welgeteld drie bordjes op een traject van 2 km in het midden van een bos… Gelukkig had ik een stafkaart op mijn iPhone staan waardoor we vlot onze weg tussen de bomen vonden (technologie for the win!). We kwamen regelmatig uit op open weiden waar we uitzicht hadden op het gebergte en uiteindelijk ook de kerk.

Daar was er ook een … kleine pizzeria (in the middle of nowhere!) waar we een lekker lunch aten (tomaat-mozzarella) en op advies van het oude vrouwtje ook een ijs met bosbessen namen (ongeveer 200 gram bosbessen en 1 bol ijs per persoon, perfecte verhouding).

We vertrokken daar met onze maag goed gevuld op zoek naar de top van de berg. 200 meter hoogteverschil later kwamen we daar ook aan. Ik drupte van het zweet terwijl Iline amper moeite had (scoutsverleden zal hier wel het verschil maken). Tijdens de tocht naar boven zagen we ook een prachtige boomhut en een boomgaard verstopt in het bos. We waren trouwens tijdens deze wandeling helemaal alleen (wat een welgekomen verandering was ten op zichte van de Vintar Gorge). De wandeling naar beneden ging veel vlotter voor mij en op een gegeven moment zagen we onze auto beneden in de verte staan, bakkend in de zon… Gelukkig was er een tochtje toen we alle deuren op gezet hadden of ik was helemaal omgezet in zweet.

’s Avonds bezochten we het festival in Bled. Jammer genoeg waren we niet alleen. Zo een miljard muggen hadden zich verzameld rond het meer om zich te goed te doen aan de mensenmassa die langs de kraampjes wandelden. We genoten nog van een ijsje en van de honderden lampionnetjes die drijfden op het water terwijl het kasteel en de kerk mooi verlicht werden. Even later besloten we dat we genoeg bloed gedoneerd hadden aan de lokale bevolking. We keerden terug naar ons appartement waar een snikhete nacht op ons wachtte.

Alle (tot nu toe getrokken) foto’s van de reis vind je hier.

Hieronder vind je de gegevens van de wandeling die we vandaag maakten: