Dag 12: The wetter the better
Vandaag is er veel regen voorspeld. En inderdaad, wanneer we opstaan is de lucht grijs en nat. Het zicht op de berg vanuit onze kamer is daarom wel niet minder mooi dus heel erg vinden we het niet!
Dag 11: omhoog, omhoog, mist, regen, omlaag, omlaag en dood
Vandaag willen we de top van Cader Idris bereiken. Geen probleem volgens Olwen ( de uitbaatster van de B&B). Je wandelt gewoon naar omhoog via de pony trail en omlaag via fox’s trail. Het is maar een kleine 10km. We nuttigen ons lekker ontbijt (beste ontbijt van de hele reis) en verlaten de sauna (ook wel de B&B). De B&B is schitterend maar alle verwarmingen worden systematisch open gedraaid voor het geval dat het zou sneeuwen (denken we).
Dag 9: wandelen, eten en strand
De laatste dag in de Fields Lodge B&B waar we genieten van lekkere flensjes als ontbijt en we krijgen een goodie bag mee om het afscheid wat dragelijker te maken. …
Dag 7: Marloes & Martin
Vandaag verlaten we Llangadog en rijden we naar de westkust van Wales namelijk Pembrokeshire. Het is net lang genoeg rijden zodat ik wat misselijk word van de bochten en het remmen en optrekken. Zoveel weides, zoveel ruimte en toch zijn de banen vaak te smal voor twee auto’s. De logica ontbreekt maar bon. Uiteindelijk komen we toe in het dorpje Marloes en rijden we door naar Martin’s Haven. …
Dag 4: Hoogtemeters maken
Vandaag verlaten we ons eerste verblijf. We ontbijten vrij laat en zetten dan aan naar Brecon Beacons National Park. Daar wil ik graag een mooie wandeling maken die de hoogste toppen van het park combineert. De wandeling van de dag voordien was al een goede oefening en vol moed vertrekken we vanuit de car park met de stafkaart in de handen. 860 hoogtemeters zo zwaar kan dat toch niet zijn…
Dag 2: Wandeling tot in de wolken
Wat zullen we doen vandaag? Zoveel mogelijkheden! Maar het wordt al snel duidelijk dat we allebei zo snel mogelijk die stapschoenen aan willen trekken en één van de vele luswandelingen uit onze nieuwe gidsen willen uitproberen.
Dag 9: Afscheid van de Gorge de l’Ardèche
Na een lekker frisse nacht in onze yurt, is het wat moeilijk om afscheid te nemen van de Ardèche en beslissen we de dag nog te blijven. Onze nieuwsgierigheid was te groot om de ‘overgeslagen’ activiteiten zomaar achter ons te laten. We hadden namelijk een deel van de laatste wandeling niet gedaan, gezien te zwaar voor ezels, en ook het Château des Roure in Labastide de Virac was overgeslagen (ondanks we er al 2x gepasseerd waren) gezien de ezels niet alleen gelaten mochten worden. We besloten dit dus te combineren als afscheid van de Gorge de l’Ardèche.
De wandeling rond Saleyron, vertrekkende in Labastide, beloofde een prachtig uitzicht op de Pont d’Arc. De klim was wat er voorspeld was, het uitzicht wat minder. De Pont d’Arc lag nogal ver van het uitzichtpunt, maar we beseften dat dit alleen maar aangeeft hoe verwend we doorgaans zijn met onze uitzichtpunten 🙂
Eens terug in het dorp, werden we wel niet teleurgesteld door het prachtige terras van de Petite Auberge, waar we lekker lunchten, inclusief de speciale bio-ijsjes zoals honing/rozemarijn of verse frambozen van de Ardèche.
Na de lunch was het de beurt aan het Château des Roure, waar we ondertussen al 4x voorbij gestapt waren. Het kasteel was zeker en vast een bezoek waard, niet alleen door de gezellige ruimtes en leuke uitleg, maar ook door de actieve zijdekwekerij in het kasteel. Sander en ik dachten beiden dat het een tentoonstelling met plaasteren wormpjes was, tot er een paar bewogen en we allebei de kriebels kregen. Wel tof om zien!
Na het bezoek was het echt wel tijd geworden om op weg te gaan. We verlaten de Gorge voor les Monts de l’Ardèche. Via Aubenas rijden we een spectaculaire kloof 
door tot hoog op een plateau. Jammer genoeg ging dit gepaard met zware regen en redelijk veel bochtjes, die ik blijkbaar niet rustig genoeg afhaspelde. Heb ik dan toch de rijstijl van de papa geërfd? (Welke niet anders dan lof verdiend maar een passagier wel eens misselijk kan maken in de bergen)…
Bij aankomst op ons verblijf werden we vol enthousiasme begroet door een grote bende geiten en een lama. ‘S avonds tijdens het avondmaal bij onze gastheren bleek deze lama hier deze ochtend afgezet door een onbekend persoon. Die zocht even opvang voor de lama en wou voor een paar uurtjes uittesten of de lama zich hier thuis voelde om eventueel op pension te blijven. De eigenaar is nooit teruggekomen, noch heeft die contactgegevens achtergelaten. Een heel vreemd verhaal, waar onze gastheren dus waarschijnlijk een lama aan overgehouden hebben…
Dag 8: Van Mas de Serret terug naar Vallon Pont d’Arc
Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).
Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂
We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en 
leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.
Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats 
van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.
Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.
Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons 
beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.
Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.
Dag 7: Van Ave d’Orgnac naar Mas de Serret
We pakken vroeg onze zakken, halen onze picknick op en tuigen Titâne op. Ze ziet er al iets beter uit met haar kousjes en we profiteren van de frisse lucht en de lichte bewolking om de tocht aan te vatten.
Vandaag hoeven we slechts 7 km te stappen naar onze volgende bestemming aan de Mas de Serret: camping Mille Etoiles. Titâne loopt flink mee, maar ze mankt nog steeds en verkiest duidelijk naast het pad te lopen waar er toch een beetje gras/mos/bladeren te vinden is. Ze brengt zichzelf hierdoor enkele keren in de problemen door met de tassen vast te raken in de takken. Gelukkig laat ze zicht toch goed helpen als dat gebeurt.
De wandeling is aangenaam. Niet te moeilijk, in een redelijk dicht bos, met wat schaduw en een goede temperatuur. Niet zeer spectaculair, maar wel zeer ontspannend. En ook de ontmoeting met een jong hert op de baan was wel leuk. Toch zitten we allebei in met Titâne en kijken we geregeld op ons horloge om te zien of we tijdig op de camping zullen geraken. We moesten daar namelijk voor de middag zijn en dan bellen naar de dame van Trek’âne met een update.
Om 11u45 komen we toe, wat later dan voorspeld, maar toch mooi op tijd om Titâne te kunnen verzorgen. Het telefoontje naar de ezelverhuurders schept duidelijkheid: Titâne zal opgehaald worden en voor de toch van morgen krijgen we een andere ezel die de 15 km wat beter zou moeten aankunnen.
Met Titâne rustig en gelukkig op de weide van de camping, hebben wij de hele middag vrij om te genieten van de mooie omgeving. De yurt ziet er zeer gezellig uit en is goed uitgerust (inclusief bed en nachtkastjes, gezellige zeteltjes, koelkast, etc.), de sanitaire blok is proper met 5 volledige badkamers en achter onze tent hangt een hangmat met zicht op de rest van het natuurreservaat. Een dutje hier was dus onvermijdelijk!
In d
e latere namiddag wagen we toch onze kans en dalen af in de kloof tot aan de Ardèche. We kunnen gemakkelijk het water in en doen ons tegoed aan de verfrissing. Buiten een paar groepen te kajak en een papa met zoontje die vissen aan het speuren waren, waren we hier tegen onze verwachting toch alleen. Een paar uur in het water en aan de rand van de rivier deden ons deugd, alvorens de zware klim omhoog terug aan te vatten.
En dan kwam het verdict er ’s avonds: we moesten afscheid nemen van Titâne. Ter vervanging werd Manon gebracht. Manon zou goed uitgerust moeten zijn en zal ons dus vergezellen op onze tocht terug naar Vallon Pont d’Arc morgen. Hopelijk doet ze het even goed als Titâne…
Wandeling 1:
Wandeling 2:
Dag 6: Verkenning van Ave d’Orgnac
Vandaag is een rustige dag. In onze trekking is een bezoek aan de grotten en het museum van de prehistorie van Orgnac inbegrepen. Gezien gisteren bleek dat dit letterlijk naast de deur van het hotel ligt, is er geen haast bij het ontbijt. Na het ontbijt nog even Titâne aandacht geven en dan richting grot gaan.
Daar blijken er ook rondleidingen in het Nederlands mogelijk te zijn. 1 à 2 per dag en toevallig 5 minuten nadat wij de vraag stelden. De gids blijkt een Vlaming te zijn die in het dorp woont, 5 talen spreekt en als pensioenbezigheid nog de Nederlandstalige rondleidingen verzorgt. Hij heeft al meer dan 7000 bezoeken aan de grot achter de rug en kent dit dus door en door.
Zijn uitleg is doorspekt met grapjes en opmerkingen rond milieubewustzijn. Een groter respect en bewondering voor de grot kan je denk ik niet vinden in een gids. En de grot; die is prachtig. Het doet je een beetje nietig voelen zo een bezoek. Waren wij 29-jarigen een stalagmiet, wij waren 2,9 mm groot… de grootste stalagmiet in de grot is 50 m… Na de rondleiding maakten Sander en ik een lijstje om onze milieu-impact nog wat terug te schroeven.
Na de grot wouden we graag het kleine toertje doen in de buurt van het park dat aangeraden werd in onze reisplannen. Ideaal, want dan konden we opnieuw picknicken in de natuur en kon Titâne nog wat grazen op onze stop. Het plan was goed, maar er waren 2 problemen. Nr 1: we konden blijkbaar het begin van de wandeling niet vinden. Nr 2: Titâne begon meer en meer te manken naarmate we meer doelloze toertjes deden op de gigantische parking van het park.
We maakten ons echt zorgen om Titâne haar hoeven en belden dus naar Trek’âne om raad te vragen. Die was duidelijk: Titâne moest terug naar haar park aan het hotel om verder te rusten. Ofwel was ze kwaad omdat haar vriendinnen deze ochtend vertrokken op tocht en zij niet (en doet ze dus alsof) ofwel heeft ze overbelaste hoeven en heeft ze nog rust nodig. Terug naar het hotel dus (op 20 m).
Na even zoeken zonder ezel vonden we wel de start van de korte wandeling en ontdekten we nog een paar verlaten plekjes in de kalkrotsen. Het deed ons deugd om toch nog eens de benen te strekken, maar we waren allebei blij dat het maar een korte wandeling was. En we waren allebei ook redelijk met onze gedachten bij Titâne.
Na onze wandeling bleek Titâne al bezoek gehad te hebben van haar bazinnen. Ze had ‘kousjes’ gekregen van duct tape met onderaan compressen om haar volledig klaar te stomen voor de tocht van morgen. We zijn benieuwd!
We sluiten de dag af met een menuutje op het terras van het hotel, met als special guest: de wilde everzwijnenfamilie (mama, papa en 3 kindjes) die de buurt ‘onveilig’ maakten. Ze kwamen echt tot op 10 m van het terras en vooral zeer dicht bij het ezelpark. Ik vermoed dat Titâne de familie wel kent, want een groot probleem bleek dit helemaal niet te zijn.