Dag 7: Van Ave d’Orgnac naar Mas de Serret
We pakken vroeg onze zakken, halen onze picknick op en tuigen Titâne op. Ze ziet er al iets beter uit met haar kousjes en we profiteren van de frisse lucht en de lichte bewolking om de tocht aan te vatten.
Vandaag hoeven we slechts 7 km te stappen naar onze volgende bestemming aan de Mas de Serret: camping Mille Etoiles. Titâne loopt flink mee, maar ze mankt nog steeds en verkiest duidelijk naast het pad te lopen waar er toch een beetje gras/mos/bladeren te vinden is. Ze brengt zichzelf hierdoor enkele keren in de problemen door met de tassen vast te raken in de takken. Gelukkig laat ze zicht toch goed helpen als dat gebeurt.
De wandeling is aangenaam. Niet te moeilijk, in een redelijk dicht bos, met wat schaduw en een goede temperatuur. Niet zeer spectaculair, maar wel zeer ontspannend. En ook de ontmoeting met een jong hert op de baan was wel leuk. Toch zitten we allebei in met Titâne en kijken we geregeld op ons horloge om te zien of we tijdig op de camping zullen geraken. We moesten daar namelijk voor de middag zijn en dan bellen naar de dame van Trek’âne met een update.
Om 11u45 komen we toe, wat later dan voorspeld, maar toch mooi op tijd om Titâne te kunnen verzorgen. Het telefoontje naar de ezelverhuurders schept duidelijkheid: Titâne zal opgehaald worden en voor de toch van morgen krijgen we een andere ezel die de 15 km wat beter zou moeten aankunnen.
Met Titâne rustig en gelukkig op de weide van de camping, hebben wij de hele middag vrij om te genieten van de mooie omgeving. De yurt ziet er zeer gezellig uit en is goed uitgerust (inclusief bed en nachtkastjes, gezellige zeteltjes, koelkast, etc.), de sanitaire blok is proper met 5 volledige badkamers en achter onze tent hangt een hangmat met zicht op de rest van het natuurreservaat. Een dutje hier was dus onvermijdelijk!
In d
e latere namiddag wagen we toch onze kans en dalen af in de kloof tot aan de Ardèche. We kunnen gemakkelijk het water in en doen ons tegoed aan de verfrissing. Buiten een paar groepen te kajak en een papa met zoontje die vissen aan het speuren waren, waren we hier tegen onze verwachting toch alleen. Een paar uur in het water en aan de rand van de rivier deden ons deugd, alvorens de zware klim omhoog terug aan te vatten.
En dan kwam het verdict er ’s avonds: we moesten afscheid nemen van Titâne. Ter vervanging werd Manon gebracht. Manon zou goed uitgerust moeten zijn en zal ons dus vergezellen op onze tocht terug naar Vallon Pont d’Arc morgen. Hopelijk doet ze het even goed als Titâne…
Wandeling 1:
Wandeling 2: