Gisteren ochtend ging ik vlug eens gaan lopen nadat ik Adriaan ververste en een melkje gaf. Daarna legde ik hem bij Iline. 12 km later kwam ik thuis in een nog donker huisje met een slapende baby en een slapende mama. Ik nam vlug een bad voordat ze wakker werden. Het werd dus terug een trage start, maar daarvoor zijn we hier! Adriaan at zijn groentenpap niet echt graag dus morgen proberen we eens prei in plaats van aubergines. Wie weet!
Voor Iline is het eindelijk terug verlof. Vrijdagnamiddag verzamelden we al onze spullen (en amai dat zijn er veel), maakten we onze valies om al het gerief mooi aan de voordeur te zetten. Op die manier konden we zaterdag snel de auto inladen en vertrekken. Met een klein hartje vertrokken we zaterdag met een wakkere Adriaan. Hoe zou hij reageren op zo een lange rit (6 uur!).
Sander had even genoeg van het wandelen en er was opnieuw wat onweer voorspeld, waardoor we besloten naar Puy-en-Velay te trekken, niet zo ver van ons verblijf en net in de Haute-Loire.
Het was zeer druk bij aankomst in de stad, want er was markt en er bleek een soort ‘folklore’ congres te zijn in de stad, want her en der waren er kleine optredens van folkgroepen van over de hele wereld. Na een beetje gelukt met het vinden van parking, trokken we de stad in door de gezellige (maar drukke) bedoening, met als doel de kathedraal. Een flinke klim bracht ons bij het speciaal exemplaar, waar je via grote trappen stijl omhoog uitkomt in het midden van de kathedraal. We konden het verder klimmen toch niet laten en stapten de trappen verder op richting de Notre Dame de France; een standbeeld hoog op een heuvel achter de kathedraal met een prachtig uitzicht. Ook het klooster lieten we niet links liggen. …
Na een lekker frisse nacht in onze yurt, is het wat moeilijk om afscheid te nemen van de Ardèche en beslissen we de dag nog te blijven. Onze nieuwsgierigheid was te groot om de ‘overgeslagen’ activiteiten zomaar achter ons te laten. We hadden namelijk een deel van de laatste wandeling niet gedaan, gezien te zwaar voor ezels, en ook het Château des Roure in Labastide de Virac was overgeslagen (ondanks we er al 2x gepasseerd waren) gezien de ezels niet alleen gelaten mochten worden. We besloten dit dus te combineren als afscheid van de Gorge de l’Ardèche.
De wandeling rond Saleyron, vertrekkende in Labastide, beloofde een prachtig uitzicht op de Pont d’Arc. De klim was wat er voorspeld was, het uitzicht wat minder. De Pont d’Arc lag nogal ver van het uitzichtpunt, maar we beseften dat dit alleen maar aangeeft hoe verwend we doorgaans zijn met onze uitzichtpunten 🙂
Eens terug in het dorp, werden we wel niet teleurgesteld door het prachtige terras van de Petite Auberge, waar we lekker lunchten, inclusief de speciale bio-ijsjes zoals honing/rozemarijn of verse frambozen van de Ardèche.
Na de lunch was het de beurt aan het Château des Roure, waar we ondertussen al 4x voorbij gestapt waren. Het kasteel was zeker en vast een bezoek waard, niet alleen door de gezellige ruimtes en leuke uitleg, maar ook door de actieve zijdekwekerij in het kasteel. Sander en ik dachten beiden dat het een tentoonstelling met plaasteren wormpjes was, tot er een paar bewogen en we allebei de kriebels kregen. Wel tof om zien!
Na het bezoek was het echt wel tijd geworden om op weg te gaan. We verlaten de Gorge voor les Monts de l’Ardèche. Via Aubenas rijden we een spectaculaire kloof 
door tot hoog op een plateau. Jammer genoeg ging dit gepaard met zware regen en redelijk veel bochtjes, die ik blijkbaar niet rustig genoeg afhaspelde. Heb ik dan toch de rijstijl van de papa geërfd? (Welke niet anders dan lof verdiend maar een passagier wel eens misselijk kan maken in de bergen)…
Bij aankomst op ons verblijf werden we vol enthousiasme begroet door een grote bende geiten en een lama. ‘S avonds tijdens het avondmaal bij onze gastheren bleek deze lama hier deze ochtend afgezet door een onbekend persoon. Die zocht even opvang voor de lama en wou voor een paar uurtjes uittesten of de lama zich hier thuis voelde om eventueel op pension te blijven. De eigenaar is nooit teruggekomen, noch heeft die contactgegevens achtergelaten. Een heel vreemd verhaal, waar onze gastheren dus waarschijnlijk een lama aan overgehouden hebben…
Deze nacht heeft het goed geregend. Voor ons was dat wel tof, want in onze yurt gaf dat een zeer sfeervol effect. En we hoefden ons toch geen zorgen te maken over een ondergelopen tent, want die yurt staat op een platform op pootjes (een soort dek).
Het is een frisse ochtend dus we hebben zin om aan onze wandeling te beginnen. En Manon (onze nieuwe ezel) precies ook want ze staat al klaar aan het hek als we haar richting uitstappen. Of zou dat zijn omdat ze weten dat ze haver krijgen ’s ochtends?… 🙂
We proberen de andere 2 ezels af te leiden met de elk hun eigen emmer haver en 
leiden Manon uit het park om haar op te tuigen. Ze lijkt heel erg argwanend en we mogen haar absoluut niet borstelen. We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat ze niet graag aan haar buik wordt aangeraakt… We begonnen ons al af te vragen hoe we in godsnaam haar pakzadel zouden aanspannen, gezien die dingen vastgemaakt worden met 2 riemen onder de buik. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. De wist duidelijk wat dit betekende en ze was enthousiast om de tocht aan te vatten, dus we hadden terug goede hoop dat dit toch vlot zou gaan.
Eens op weg hadden we al snel door dat dit een hele andere ezel was dan Titâne. Manon stapt goed door, ze stapt liefst naast jou (lees: een beetje voor jou in plaats 
van achter jou) en geeft je af en toe een ‘liefdevolle’ duw met haar neus in de kont wanneer je te lang halt houdt om de weg te zoeken. Wel is ze super aangenaam om mee te wandelen want je moet er helemaal niet aan sleuren, ze houdt geen halt om te snoepen (ze kan beduidend beter haar tempo houden en toch al het lekkers van de kantjes eten dan Titâne) en ze luistert redelijk goed.
Toch missen we Titâne een beetje… Nu is het ons wel heel duidelijk dat ze echt last had van haar hoeven. En het was bovendien een grote knuffelaar. Titâne en Manon zijn elkaar dus waard.
Met Manon bereiken we al vlug Labastide de Virac, waar we op de heenweg ook gestopt zijn met Titâne. De wandeling doet ons 
beiden opnieuw deugd. Een prachtig uitzicht over de vallei en een zeer rustgevende omgeving zorgen voor het vakantiegevoel. Vanaf Labastide de Virac nemen we dezelfde weg terug naar Vallon Pont d’Arc als we op de heenreis gestapt hebben. Toch voelt ze anders aan; je ontdekt letterlijk de andere kant van de medaille, en die is daarom niet slechter.
Aan Manon’s tempo (ja zij wandelt soms met ons in plaats van omgekeerd) bereiken we al snel Trek’âne in de namiddag. We sluiten de trekking af met een frisse sirop menthe en nemen de wagen terug naar de camping, waar de de rest van de dag genieten van het goede Franse leven.
We pakken vroeg onze zakken, halen onze picknick op en tuigen Titâne op. Ze ziet er al iets beter uit met haar kousjes en we profiteren van de frisse lucht en de lichte bewolking om de tocht aan te vatten.
Vandaag hoeven we slechts 7 km te stappen naar onze volgende bestemming aan de Mas de Serret: camping Mille Etoiles. Titâne loopt flink mee, maar ze mankt nog steeds en verkiest duidelijk naast het pad te lopen waar er toch een beetje gras/mos/bladeren te vinden is. Ze brengt zichzelf hierdoor enkele keren in de problemen door met de tassen vast te raken in de takken. Gelukkig laat ze zicht toch goed helpen als dat gebeurt.
De wandeling is aangenaam. Niet te moeilijk, in een redelijk dicht bos, met wat schaduw en een goede temperatuur. Niet zeer spectaculair, maar wel zeer ontspannend. En ook de ontmoeting met een jong hert op de baan was wel leuk. Toch zitten we allebei in met Titâne en kijken we geregeld op ons horloge om te zien of we tijdig op de camping zullen geraken. We moesten daar namelijk voor de middag zijn en dan bellen naar de dame van Trek’âne met een update.
Om 11u45 komen we toe, wat later dan voorspeld, maar toch mooi op tijd om Titâne te kunnen verzorgen. Het telefoontje naar de ezelverhuurders schept duidelijkheid: Titâne zal opgehaald worden en voor de toch van morgen krijgen we een andere ezel die de 15 km wat beter zou moeten aankunnen.
Met Titâne rustig en gelukkig op de weide van de camping, hebben wij de hele middag vrij om te genieten van de mooie omgeving. De yurt ziet er zeer gezellig uit en is goed uitgerust (inclusief bed en nachtkastjes, gezellige zeteltjes, koelkast, etc.), de sanitaire blok is proper met 5 volledige badkamers en achter onze tent hangt een hangmat met zicht op de rest van het natuurreservaat. Een dutje hier was dus onvermijdelijk!
In d
e latere namiddag wagen we toch onze kans en dalen af in de kloof tot aan de Ardèche. We kunnen gemakkelijk het water in en doen ons tegoed aan de verfrissing. Buiten een paar groepen te kajak en een papa met zoontje die vissen aan het speuren waren, waren we hier tegen onze verwachting toch alleen. Een paar uur in het water en aan de rand van de rivier deden ons deugd, alvorens de zware klim omhoog terug aan te vatten.
En dan kwam het verdict er ’s avonds: we moesten afscheid nemen van Titâne. Ter vervanging werd Manon gebracht. Manon zou goed uitgerust moeten zijn en zal ons dus vergezellen op onze tocht terug naar Vallon Pont d’Arc morgen. Hopelijk doet ze het even goed als Titâne…
Wandeling 1:
Wandeling 2:
Vandaag is een rustige dag. In onze trekking is een bezoek aan de grotten en het museum van de prehistorie van Orgnac inbegrepen. Gezien gisteren bleek dat dit letterlijk naast de deur van het hotel ligt, is er geen haast bij het ontbijt. Na het ontbijt nog even Titâne aandacht geven en dan richting grot gaan.
Daar blijken er ook rondleidingen in het Nederlands mogelijk te zijn. 1 à 2 per dag en toevallig 5 minuten nadat wij de vraag stelden. De gids blijkt een Vlaming te zijn die in het dorp woont, 5 talen spreekt en als pensioenbezigheid nog de Nederlandstalige rondleidingen verzorgt. Hij heeft al meer dan 7000 bezoeken aan de grot achter de rug en kent dit dus door en door.
Zijn uitleg is doorspekt met grapjes en opmerkingen rond milieubewustzijn. Een groter respect en bewondering voor de grot kan je denk ik niet vinden in een gids. En de grot; die is prachtig. Het doet je een beetje nietig voelen zo een bezoek. Waren wij 29-jarigen een stalagmiet, wij waren 2,9 mm groot… de grootste stalagmiet in de grot is 50 m… Na de rondleiding maakten Sander en ik een lijstje om onze milieu-impact nog wat terug te schroeven.
Na de grot wouden we graag het kleine toertje doen in de buurt van het park dat aangeraden werd in onze reisplannen. Ideaal, want dan konden we opnieuw picknicken in de natuur en kon Titâne nog wat grazen op onze stop. Het plan was goed, maar er waren 2 problemen. Nr 1: we konden blijkbaar het begin van de wandeling niet vinden. Nr 2: Titâne begon meer en meer te manken naarmate we meer doelloze toertjes deden op de gigantische parking van het park.
We maakten ons echt zorgen om Titâne haar hoeven en belden dus naar Trek’âne om raad te vragen. Die was duidelijk: Titâne moest terug naar haar park aan het hotel om verder te rusten. Ofwel was ze kwaad omdat haar vriendinnen deze ochtend vertrokken op tocht en zij niet (en doet ze dus alsof) ofwel heeft ze overbelaste hoeven en heeft ze nog rust nodig. Terug naar het hotel dus (op 20 m).
Na even zoeken zonder ezel vonden we wel de start van de korte wandeling en ontdekten we nog een paar verlaten plekjes in de kalkrotsen. Het deed ons deugd om toch nog eens de benen te strekken, maar we waren allebei blij dat het maar een korte wandeling was. En we waren allebei ook redelijk met onze gedachten bij Titâne.
Na onze wandeling bleek Titâne al bezoek gehad te hebben van haar bazinnen. Ze had ‘kousjes’ gekregen van duct tape met onderaan compressen om haar volledig klaar te stomen voor de tocht van morgen. We zijn benieuwd!
We sluiten de dag af met een menuutje op het terras van het hotel, met als special guest: de wilde everzwijnenfamilie (mama, papa en 3 kindjes) die de buurt ‘onveilig’ maakten. Ze kwamen echt tot op 10 m van het terras en vooral zeer dicht bij het ezelpark. Ik vermoed dat Titâne de familie wel kent, want een groot probleem bleek dit helemaal niet te zijn.
Vandaag laten we Vallon Pont’Arc achter ons en stappen we samen met Titâne naar het volgende verblijf. We gaan haar gaan ophalen bij Trek’âne, waar we ook definitief onze auto achterlaten, en gaan op weg.
De route is goed uitgestippeld langs verschillende GR-paden, maar eerst moeten we de stad uitraken. De paden langs de départementals en de kleine straatjes leiden ons naar een brug over de Ardèche. Deze is redelijk hoog met een mooi uitzicht tot ver over de rivier.
Dit bleek Titâne niet zo leuk te vinden en na een goede 20 m wil ze niet meer vooruit. Ze stond verstijfd zo ver mogelijk van de rand van de brug, maar dus ook zo dicht mogelijk tegen het verkeer dat erover moet rijden. Onze gewoonlijke trucjes hielpen niet en we vroegen ons af hoe we dit goed gingen krijgen. Ook al kreeg ik er geen beweging meer in, dicht aanwezig blijven en blijven aaien over haar hals had duidelijk wel een kalmerend effect. En voetje voor voetje konden we toch verder, tot eindelijk die verdomde brug achter ons was. Dat weten we dus ook weer: Titâne heeft hoogtevrees.
De verdere tocht leidde ons steeds verder weg van de bewoonde wereld, langs paadjes omzoomd met de typische Zuid-Franse vegetatie en staalblauwe hemel. In La Bastide nemen we onze tweede pauze om te lunchen. Zoals ons aangeraden werd, stopten we aan het kerkhof om een grote emmer water te vullen voor Titâne. Ook voor ons was dit een goede stop, want de kruidenier om de hoek had niet alleen fris water, maar ook een kast vol artisanale droge saucisson. Uiteraard konden we dit niet laten passeren en hebben we ons hieraan tegoed gedaan als aanvulling aan de picnic.
De tocht tussen La Bastide en Ave d’Orgnac verliep opnieuw langs mooie GR-paden. Een kleine extra afslag leidde ons naar Saint Roman; een ruïne van een kapelletje (lees: grote hoop stenen) met een fantastisch uitzicht! De omweg helemaal waard want hier zagen we even een glimps van de uitgestrektheid van de Ardèche.
Eens terug op het gewone pad zetten we onze tocht verder naar het volgende verblijf, waar we uitgeteld aankomen na 18,7 km. Het verblijf valt minder mee dan het vorige adres, maar we hebben allebei zodanig nood aan een douche en een bed dat we snel wennen aan de eenvoudige kost en accommodatie. Bij navraag over het WiFi wachtwoord kregen we te horen dat we niet moesten verschieten als het traag ging, want dat alles in de Ardèche traag gaat. Bij ingave van het wachtwoord werden onze vermoedens bevestigd: het WiFi netwerk is niet alleen traag maar virtueel onbestaande. Dus het uploaden van onze verslagen zal even moeten wachten… Tot binnen 2 dagen!
Vandaag is het zover: na het ontbijt trekken we met de auto naar Trek’âne, waar de trekezeltjes hun thuis hebben. We ontmoeten daar de eigenares van de organisatie, die tegen haar dieren praat alsof het haar kinderen zijn. Fantastisch om te zien!
De eerste vraag was reeds vrij confronterend: “Hebben jullie ervaring met ezels of paarden? Want anders moet ik voorzichtig kiezen welke ik met jullie op pad stuur.” Het antwoord was uiteraard “nee”, waarna Titâne als slachtoffer gekozen werd om met de stadsmensen op stap te gaan.
Titâne is een ezelin van 8 jaar met veel ervaring in trekking en “elle n’est pas tellement gourmande que les autres”. We leren wel dat ezeljaren x2 moeten gedaan worden om te vergelijken met mensen en zij dus eigenlijk in haar puberteit zit. Maar ze laat haar gewillig borstelen en optuigen door die twee onervaren sukkelaars, dus voorlopig geen problemen!
Eens een basisuitleg gekregen worden we op weg gezet door de eigenares die ons tot het einde van de straat begeleid en ons dan uitwuift met ‘succes’.
Onze tocht vandaag is een luswandeling als introductie om Titâne beter te leren kennen, en zij ons. De tocht gaat naar Coucouru, een hoger gelegen punt iets buiten Vallon Pont d’Arc met uitzicht op de omgeving en kleine paadjes door een oud bos met lage eiken.
Titâne probeert de eerste paar straten en paadjes gretig te stoppen om te ‘snoepen’, maar het lukt ons redelijk haar in de goede richting te krijgen en ze heeft vrij snel door dat ze elke keer kan snoepen als we twijfelen aan de wegbeschrijving. Deze kregen we mee van Anders Reizen, die voor deze reis samenwerken met Safrantours. Zowel stafkaarten als beschrijvingen zijn voorzien van alle wandelingen, maar het blijkt dat wij stadsmensen nog steeds heel veel twijfelen aan de correctheid ervan, zeker omdat de wandelingen niet kunnen opgeladen worden op het gps-horloge van Sander. Titâne trekt het haar niet aan… en wij gaan rustig ons gangetje.
Met succes zo blijkt want na een mooie tocht bereiken we veilig en wel Trek’âne, waar we beloond worden voor de goede zorgen met een sirop lavende. De rest van de dag kunnen we rustig wat genieten van het zwembad, een gezelschapsspelletje en een dutje. Aaaah La Douce France 🙂
Wandeling
We vertrokken rustig naar Frankrijk. Eerst de kat nog gaan afzet op zijn vakantieadres en dan de auto in naar “Le Clos Malo” in Noyers sur Serein. Een aantal stops later kwamen we aan in een compleet ander dorp (Nitry)… De GPS van de auto had naar de postcode gekeken en niet naar de naam van de gemeente. Blijkbaar geldt een postcode voor een aantal gehuchten en niet één. Tomtom opgestart en tien minuten later waren we gearriveerd op het juiste adres.
Noyers is een piepklein middeleeuws dorpje (en het is echt klein: op 5 minuten wandel je van de ene kant naar de andere kant), maar de mensen zijn hier ongelofelijk vriendelijk. In de touristische dienst (ja er is hier één) kregen we bundel na bundel mee over wandelingen in de buurt. Iedereen begroette ons tijdens de slentertocht en natuurlijk was het eten zeer lekker (en niet duur). Morgen nog een dagje genieten van deze streek alvorens door te rijden naar onze hoofdbestemming: de Ardèche.
Na een goede nachtrust (mede doordat we blijkbaar de suite van de chambre d’hôtes geboekt hebben) zijn wij blijkbaar als eerste van de gasten wakker, want alle tafels staan nog mooi gedekt klaar. Marion helpt ons met wat koffie, fruitsap en verse eieren. Het stokbrood en de croissants bevestigen dat we in Frankrijk zijn. We besluiten om de vakantie rustig te beginnen met twee wandelingen. Eén korte van 1 km en daarna ééntje van 9km. We vertrekken naar Gouloux om daar op te warmen en ondertussen een kleine waterval te bezichtigen. Daarna gaan we naar le lac de Saint-Agnan. We parkeren ons tussen alle andere verkeerd geparkeerde auto’s en trekken onze wandelschoenen aan. De tocht gaat langs het meer waar we getrakteerd worden op mooie uitzichten en gezellige strandjes om even wat te rusten. We passeren af en toe wat mensen, maar het is zeer kalm (de Fransen zullen allemaal 14 juli aan het vieren zijn). We genieten van de tocht en eindigen in een cafeetje waar we allebei een ijsje bestelden.
Het is hier lekker warm en toch draaglijk door de frisse wind dus we besluiten om terug te keren na de wandeltocht naar onze chambre d’hôtes om nog wat te lezen en te ontspannen. Op aanraden van Marion gaan we deze avond ook naar het dorpje. Ze vertelde dat alle bewoners er zullen zijn en dan ze dan samen eten aan stalletjes. Daarna volgt er nog vuurwerk. We zijn benieuwd.
De foto’s van de reis vind je hier.
Wandeling 1:
Wandeling 2: